Вчера, 6.3., десетина вработени во познатиот издавач Ашет организирано излегоа од њујоршката канцеларија на фирмата, како протест против објавувањето на автобиографијата на Ален. Тоа, заедно со уште куп реакции, придонесе истиот ден Ашет да ја повлече својата одлука.

Станува збор за архетип, кој низ историјата се менувал, со сета своја комплексност и контрадикторност. Нова изложба во Лондон покажува како се конструира(л) ликот на идеалниот маж низ медиумите на филмот и фотографијата. И какво било влијанието на жените врз истото.

Кинески филозоф-легалист кого го споредуваат со авторот на „Владетелот“. Иако неговите идеи биле слични со оние на Макијавели, завршил повеќе како Сократ, пиејќи отров откако бил затворен од властите, по клевета на свој „колега“.

Секој оној кој нестрпливо очекувал да излезе некоја книга (колкумина има такви?) знае дека барем што се однесува до странските изданија прво излегува верзија во тврда корица (хардкaвер) а потоа во мека (пејпрбек). И дека ако сака да помине поевтино ќе мора да се стрпи, понекогаш цела година. Зошто е тоа така?

Понекогаш, колку да се освежиме, отвараме портали на јазици кои не ги владееме добро, чисто да видиме дали целиот свет е во еден голем медиумски „бабл“ или има и малку поинакви теми. Еве една, од Франција

Трката за тоа кој прв и кој подалеку ќе стигне во вселената од 1960-тите вклучувала двајца главни играчи: САД и СССР. Но имало и помали, ама пркосни. Еден од нив требало да биде Замбија.

Ја викаат „Нобел за архитектура“, награда воспоставена „за да им оддаде признание на архитекти чии дела се комбинација на талент, визија и посветеност“. Оваа година ја добија две жени од Ирска.

Харвардски социолог во својата книга „Некој со кого можеш да зборуваш“ (Someone to Talk To) се обидува да објасни зошто наместо на најблиските често се одлучуваме да им се отвориме на сосема непознати луѓе.

Свесни сме дека во рубрикава често објавуваме текстови за некакви измамници или ликови кои целиот живот се обидувале (најчесто безуспешно) да се реобмислат себеси, оправдувајќи ги средствата со целта. Но во овие приказни има и нешто трогателно, во тој напор да се прикажеш како нешто што не си. Во случајов уште повеќе затоа што доаѓа од некој што денес би го нарекле „животен советник“.

Во Десау, родниот град на Вајл, од 28 февруари до 15 март се одвива фестивал посветен на творештвото на овој германски композитор. Мотото на овогодишното издание, 28-мо по ред, е „Што се границите?“. Тоа упатува на присилната емиграција на Вајл од Германија во 1933, но и на иновативноста на неговите дела.

Со најновото освежување на речникот во него се вклучени 29 зборови од секојдневниот нигериски говор, со што се признава „специфичниот придонес кон англискиот како глобален јазик“ на најнаселената држава во Африка. Но Нигеријците не се воодушевени.

Во традиционално патријархалните средини само еден ден бил исклучок од правилото мажот да нуди брак. Се паѓал еднаш на четири години, и тогаш ергените морале да бидат на штрек.

Најголемиот трговец со книги на светот вели дека дозволува продажба на небулозна литература поврзана со коронавирусот, за муштериите да имаат пристап до „различни гледишта“.

По семејната трагедија Ерл забрзано созреал. И одлучил од неа да направи нешто убаво.

Придавањето човечки карактеристики на други живи суштества е токму човечка карактеристика. Но кога истата наместо во басни и анимирани филмови ќе се појави во наука, тоа може да создаде погрешни претстави за природните закономерности.

Се викал Санторио Санторио. И бил другар на Галилео Галилеј. Очигледно Италијаните од тоа време сакале удвоени имиња. Но овој човек имал и поинаква страст кон броењето - го вовел квантитативниот пристап во природните науки и во медицината. Мерејќи буквално сè.

А про по веста дека заради коронавирусот Кинезите почнале да ги дезинфицираат и банкнотите, изложба под наслов „Бактерии без граници/Колонијалистички кеш“, која се отвори во Берлин во јануари, а ќе трае до 2 март.

Една од најтешките работи кога не си расположен е кога ќе те прашаат „што ти е?“, а ти го немаш вистинскиот збор. Ништо посебно лошо се нема случено, ама се чувствуваш „осојничаво“, малаксано, немотивирано. Заборавете го „даун“, еве зборови од различни јазици кои го опишуваат истото. Ако ништо друго, да се има избор.

Мотивот на неочекувано и рапидно ширење на заразни болести не е нов во уметноста. За добриот писател или режисер тој дава одлична можност за анализа на екстремите на човечките однесувања, но и за помалку или повеќе прикриени апокалиптични пораки.

Нова книга од областа на психологијата тврди дека посветуваме повеќе внимание на тоа што јадеме, или дали вежбаме, отколку на тоа дали сме се виделе со блиските пријатели. А всушност би требало да е обратно. За наше добро.

Ренесансните слики можат да содржат скриени пораки, префарбани слоеви, клучеви за толкување на животот на уметниците. Но можат да содржат и значајни податоци за растителниот свет, во случајов за овошките.

Сме чуле за дресирани болви, за кокошки кои знаат математика (од филмот „Баладата за Бастер Скрагс“), за дресирани свињи кои се дел од историјата на циркусот и карневалите, ама едно нешто до сега немавме сретнато: дресирани алигатори.

На нов сајт на Британската библиотека можат да се најдат голем број неодамна дигитализирани ракописи стари и по неколку векови, меѓу кои и еден бон-тон за деца.

Од сите места на кои можеш да си ја бутнеш главата, aкцелератор е најлошото. На 13 јули 1978, тогаш 36-годишниот руски научник Анатолиј Бугорски морал да го стори точно тоа.