Некои од објаснувањата за различната перцепција за вработени мажи и жени, кога е во прашање нивниот удел во работата што ја вршат за семејство и свјот дом, односно зошто мажите не превземаат повеќе работа по дома:
Епистемска хипотеза: Можеби мажите не можат да видат што треба да се направи / сработи. Тие не ги гледале своите татковци како ги вршат овие работи, а нивните мајки невидливо и нечујно ги завршувале работите без да бараат некој тоа да им го признае. Во овој случај, мажите без соодветна припрема или сознание не гледаат (на пример) на куп фотографии како на проект кој треба да се направи, кој ќе помогне за создавање на ред во домот. Тоа за нив е само куп стари фотографии. Мажот живее во различна реалност.
Мотивациска хипотеза: Можеби мажите имаат претчувство за она што треба да се направи, ама тие не веруваат дека конкретната задача е доволно вредна за да го оправда времето што е потребно таа да се заврши. Мажот би можел да отиде до продавница за да купи се што е потребно за децата рачно да направат некој поклон за 8-ми март, наместо да купуваат готов поклон, меѓутоа тоа за него е смешно. Тој има поважни работи за правење.
Во друга верзија на оваа хипотеза, мажите можеби се неволни да одговорат на некоја семејна потреба бидејќи тие веруваат дека или нема да одговорат на правилен начин или дека нивниот партнер ќе ги критикува ако не одговорат правилно. "Зошто јас да купувам работи за децата да направат поклон, кога и онака ќе ги згрешам? Џабе и двајцата ќе си го трошиме времето ако јас отидам. Треба правиот човек да ја добие оваа задача."
Структурна хипотеза: Можеби мажите имаат повеќе знаење, внимание и желба, меѓутоа нивните претпоставени нема да дозволат тие да си заминат од работа во 17:00 за да ги земат децата од градинка. Со други зборови, тие не помагаат доволно затоа што не можат. Затоа што од мажот се очекува да биде асимилиран од работната култура во неговата компанија, инаку тој ќе може да биде отпуштен.
Дебатата продолжува тука
