За Залужни тоа што се случува на 24 февруари е само ескалација на обемот на судирите, бидејќи и пред тоа украинската војска е во војна и има фронт од 403 километри и 232 точки на судир:
„На 24 февруари фронтот порасна на 2.500 километри. Ние сме релативно мала сила, но се спротивставивме. Секако нам ни е јасно дека ние не сме доволно силни. Наша задача е да ги прераспределиме нашите помали сили на начин на кој можеме да користиме неконвенционални тактики за го спречиме масакрот.“
Остатокот од интервјуто на Залужни за Економист:
„ЕК: По што се разликувате вие како командант?
ВЗ: Советската армија почитуваше и промовираше еден концепт: командант. Меѓутоа да се биде командант и да се биде лидер не исто. Со цела почит за Суровкин, ако го погледнеш тој е обичен петербуршки командант од времето на Петар Велики.
Кога ќе го погледнеш јасно ти е дека или ќе ја завршиш задачата или тој ќе те сјебе. А ние одамна сфативме дека ова не функционира. И тоа посебно го сфативме во 2014, кога 21-годишни подофицери дојдоа да командуваат мажи на 50 и 60-годишна возраст. Секако дека и ние имавме такви кои се обидоа да држат контрола со тупаници и бицепси, но тоа не функционира 100% во украинската армија... секогаш можеш да бидеш нормален. Да бидеш нормален значи да останеш човек во која било ситуација - ова е најважната работа. Да останеш човек, да станеш лидер. Да бидеш попаметен, да бидеш посилен, да биде поталентиран и така да пробаш да менаџираш луѓе. Тоа е религијата што ја следам.
ЕК: Дали ова значи дека ги слушаш твоите офицери и ја поттикнуваш нивната инцијатива.
ВЗ: Им верувам на моите генерали. Од почетокот на војната отпуштив десет генерали затоа што не беа на нивото, а еден сам се застрела (генерал Олександар Сирски). Ако ми каже дека му треба уште една бригада, тоа значи дека нему стварно му треба уште една бригада. Јас секако не мислам дека тука јас сум најпаметниот. Мора да ги слушам оние што се на терен. Бидејќи таму е инцијативата.
ЕК: Кого го сметаш за твој воен пример?
ВЗ: Погледни на лево. Тоа е портрет од Хенадиј Петрович Воробјов (командантот на украинските сили од 2009 до 2014). Тој беше човек што беше исклучително почитуван во армијата. Зошто го имам? Кога сум смирен, кога работите одат како што треба, сликава обично е легната со ликот надолу, бидејќи не ми треба да ја гледам. Кога имам сомнежи околу нешто, ја кревам. Се вртам и ја гледам, се обидувам да сфатам што би направил Воробјов во таа ситуација. Ова е човек кој беше успешен. Ова е човек кој имаше сериозни проблеми затоа што на секого му помагаше. На секого. Тој ги знаеше сите во вооружените сили, нивните сопруги, нивните деца, и.тн. Тешко беше за него, но тој го зеде тешкиот товар и го носеше. Тоа е мојот пример.
ЕК: Ама сликата сега е крената.
ВЗ: Да. Имам многу сомнежи.
ЕК: Какви?
ВЗ: Тоа што го сфативме до сега низ бројни операции е дека главна работа е да не се плашиш од овој непријател. Можеме да се бориме против него, и мораме да се бориме против него, тука и веднаш. И на никој начин тоа не смее да биде одложено за утре, бидејќи ќе има проблеми. Со цел да го постигнеме ова, ни требаат ресурси. Исто како и Русите, и ние кога планираме нешто мора да имаме ресурси за да го направиме тоа. Тогаш, ако твојата позиција е добра и донесеш правилни одлуки, можеш да очекуваш правилни резултати.
Русите долго време складираат ресурси. Според моите калкулации тие сигурно едно три ипол до четири години интензивно прават залихи: луѓе, опрема, муниција. Мислам дека тие имаа три месечни залихи за да ги спроведат своите цели. Фактот дека ги истрошивме овие нивни ресурси без да постигнат практично каков било резултат, покажува дека нивната позиција била погрешно избрана. Тие сега мора да мислат како да излезат од оваа ситуација.
Тие сакаа да го освојат Киев. Воено, ова е правилна одлука - најлесниот начин за постигнување на нивната цел. И јас би го направил истото. Го познавам Герасимов (првиот човек на руските вооружени сили) добро (секако не лично). За него нема излез. Тој се концентрираше на Донбас за да ги заштити ресурсите што му останаа. На денешен ден ситуацијата во Донбас не е лесна. Меѓутоа стратешки руската армија таму не е во добитна ситуација.
Па најверојатно тие бараат начини за да ги запрат борбите и да ги паузираат: со бомбардирање цивили, оставање нашите жени и деца да смрзнат до смрт. Тоа им е потребно од една едноставна цел: им треба време за да соберат ресурси и да создадат нов потенцијал за да можат да ги остварат своите цели.
Ама тие паралелно работат на друга задача, прават се што можат за нам да не ни дозволат да се прегрупираме и да нападнеме. Токму затоа гледате битки на 1.500-километарскиот фронт. На некои места повеќе интензивни, на некои помалку, меѓутоа тие ги спречуваат нашите сили да не ни дозволат да се прегрупираме. Фактот дека тие толку напорно се борат сега е многу лош. Меѓутоа тоа не е решение за стратешкиот проблем. Тие едноставно само ги заморуваат украинските сили.
Токму затоа, исто како и во Втората светска војна, немам никаков сомнеж, дека најверојатно некаде зад Урал, тие подготвуваат нови ресурси. Кои се 100% подготвени.
Се подготвува муниција, не од најдобрата, но пак е муниција. Ова нема да бидат истите ресурси кои би ги имале ако имаше 2-години примирје. Нема да биде такво нешто. Ќе бидат лоши, а борбениот потенцијал ќе биде многу, многу низок, дури и ако регрутираат уште милион луѓе во армијата за да имаат за гинење, како што направи Жуков, и тоа нема да го донесе посакуваниот резултат.
Па следниот проблем што го имаме, пред се, е како да ја одржиме сегашната линија и да не изгубиме уште територија. Ова е клучно. Бидејќи знам дека е 10 до 15 пати потешко да ослободиш отколку да предадеш. Па нашата задача сега е да издржиме. Нашата задача е да следиме со нашите партнери што се случува на фронтот, каде тие се подготвуваат. Ова е наша стратешка задача.
Нашата втора стратешка задача е да бидеме подготвени за оваа војна која би можела да се случи во февруари. Сите наши сили сега се врзани во борби, крварат. Тие крварат и издржуваат исклучиво заради храброст, херојство и способност на нивните команданти да ја држат ситуацијата под контрола.
Втора, многу важна стратешка задача за нас е да направиме резерви и да се подготвиме за војна која може да се случи во февруари, во најдобар случај во март, а во најлош на крајот од јануари. Таа можеби нема да се случи во Донбас, туку во правец на Киев, во правец на Белорусија, а не е исклучено и на југот.
Ги имаме сите пресметки - колку тенкови, артилерија ќе ни требаат и.тн, и.тн. Ова е тоа на кое сега сите треба да се концентрираат. Нека ми простат војниците во рововите, сега поважно е да се фокусираме на собирање ресурси за продолжените и потешки битки кои би можеле да почнат следната година. Денес за ова ќе зборувам во Мајли (првиот човек на американскиот генерал штаб).
Ќе му кажам колку вреди, и колку чини. Ако не го добиеме тоа, секако дека ќе се бориме до крајот. Меѓутоа како што ќе каже еден филмски лик „не гарантирам за последиците,“ а последиците не е тешко да ги предвидиш. Тоа е она што треба да го направиме.
Исто така има и трета, многу важна задача за нас, трета стратешка задача, која, за жал, е поврзана со првата (држење на линиите и позициите) и со втората (собирање ресурси). Тоа е ракетна и воздушна одбрана. По мое лично мислење, јас не сум експерт за енергетика меѓутоа изгледа дека сме на работ. Балансираме на тенка линија. Ако (енергетската мрежа) е уништена... тогаш жените и децата на војниците почнуваат да смрзнуваат. И такво сценарио е возможно. Можеш да замислиш во какво расположение ќе бидат војниците? Без вода, светло и топлина, може ли да зборуваме за подготвување на резерви за продолжување на борбите?
ЕК: Дали ќе треба да спроведете уште еден бран на мобилизација?
ВЗ: Во моментов го спроведуваме. Имаме доволно луѓе и јасно можам да видам што имам. Имам доволно. Не ми требаат уште стотици илјади.
Ни требаат тенкови, ни требаат оклопни возила, пешадиски борбени возила. Ни треба муниција. Забележувате дека сега не зборувам за Ф-16ки.
ЕК: Дали руските сили веќе се адаптираа на ХИМАРС?
ВЗ: Да. Тие се сега на дистанца до која ХИМАРС-ите не стигнуваат. А ние немаме ништо со долг домет.
ЕК: Може ли да зборуваме за противвоздушна одбрана?
ВЗ: Сега имаме успех од 0,76 (76% успешност на украинското ПВО). Русите го користат коефициентот од 0,76 кога ги планираат своите напади. Ова значи дека наместо 76 ракети, тие лансираат 100. И 24 ќе стигнат до нивната цел. А што можат две ракети да и направат на електрична централа? Да не работи две години. Ова мора да се подобри.
НАТО експертите се запознаени со сè, апсолутно сè, до последен детаљ. Направени се пресметки и фала Богу работите мрднаа. Имаме некои НАСАМС. Не доволно, ама имаме нешто. ИРИС-Т веќе се користи. Не доволно, ама имаме нешто. Тие треба да се зголемат. Ни требаат уште десетици такви.
ЕК: Дали вашите сојузници ве запираат да влезете во Крим?
ВЗ: Не можам да го одговорам тоа прашање дали тие нè спречуваат или не. Можам да ги кажам фактите. За да стигнеме до границата на Крим, на денешен ден треба да покриеме дистанца од 84 километри до Мелитопољ. Инаку ова е сосема доволно за нас, бидејќи Мелитопољ ќе ни даде целосна ракетна покриеност на копнениот коридор, бидејќи од Мелитопољ веќе можеме да гаѓаме кон кримската провлака, со истите ХИМАРС-и што сега ги имаме. Зошто го велам ова? Бидејќи тоа се надоврзува на мојата претходна поента за ресурсите. Можам да пресметам, врз основа на задачата што ја имаме, какви ресурси ќе ни бидат потребни за да постигнеме борбен капацитет.
Зборуваме за обем на Првата светска војна... ова е она што Антони Радакин (првиот човек на британскиот генералштаб) ми го кажа. Кога му кажав дека британската војска испукала милион гранати во Првата светска војна, тој ми рече ’ќе ја изгубиме Европа. Нема да имаме од што да живееме ако испукате толку гранати.’ Кога ќе ни кажат ’ќе добиете 50.000 гранати’ луѓето што ги бројат парите се онесвестуваат. Најголемиот проблем е што тие навистина ги немаат.
Со вакви ресурси не можам да спроведам нови големи операции, иако сега работиме на една таква. Таа е во тек ама уште не можете да ја видите. Ние користиме далеку помалку гранати.
Знам дека овој непријател можам да го поразам. Ама ми требаат ресурси. Ми требаат 300 тенкови, 600-700 пешадиски борни коли, 500 хаубици. Тогаш мислам дека е целосно реално дека ќе стигнеме до линиите од 23 февруари. Ама тоа не можам да го направам со две бригади. Добивам што добивам, ама тоа е помалку од она што ми треба. Се уште не е време да се обратиме на украинските војници на ист начин како што Манерхајм им се обрати на финските. Можеме и треба да освоиме уште повеќе територија.
ЕК: Што мислиш за руската мобилизација?
ВЗ: Руската мобилизација успеа. Не е точно дека нивните проблеми се толку големи што овие луѓе нема да се борат. Ќе се борат. Цар им кажува дека треба да одат во војна, и тие ќе одат во војна. Ја изучував историјата на двете Чеченски војни - исто беше. Тие можеби не се толку добро опремени, но сепак претставуваат проблем за нас. Ние проценуваме дека тие имаат резерва од 1,2 до 1,5 милиони луѓе... Русите подготвуваат некои си 200.000 свежи војници. Не се сомневам дека пак ќе се обидат да стигнат до Киев.“
