Списокот на оние на кои таа им има предавано изгледа како енциклопедија на највлијателните музичари на 20 век. Била и прва жена-диригент на најголемите симфониски оркестри во Европа и САД.

Го викаат „Халју“ (Hallyu), или корејски бран, што го означува порастот на глобалната популарност на јужно-корејската култура од 1990-тите. Денес оваа земја станува глобален извозник на популарна култура во светот, а во тоа се вклопуваат и тековните Зимски олимписки игри во Пјонгчанг.

Иако е најпознат како автор на „Владетелот“, Николо Макијавели одиграл значајна улога во историјата на музиката.

Кога дечките од Њу Ордер пристигнале во Њујорк за нивните први американски свирки во 1980, биле пречекани од букинг агент, дилер, туристички водич и личен готвач во едно. И тоа олицетворени во ликот и делото на една девојка.

Иако она што секој од нас го подразбира под „добра“ музика веројатно нема да се смени, технологијата ќе направи (како што веќе прави) да се сменат многу работи околу она „музика“. Еве неколку од начините на кои ќе треба да се навикнеме. Или не.

Ако сакате да проверите до каде сте со годините и колку имате изгубено осет што денес се смета добра нова музика, фатете разгледајте ја листата на 100 најдобри песни на 2017 според Нојзи, а да се разбереме, Нојзи знаат што е добра музика.

Двајцава момци и копијата на Јул Бринер се нафаќаат на еден веќе повеќекратно виден потфат на Јутјуб, ама не и во локална варијанта - препејување на неколкудеценискиот развој на музиката. Да не бидеме нешто нагло изненадени или увредени, како и до сега и тука под ексју-музика се опфаќа само просторот меѓу Блаце и Словенија.

Толку имаат сенс и страст за фудбалот што во секоја пригода знаат како да смислат нешто интересно. Трета лига, гужва меѓу играчите, ескалација на нервоза а од трибините се слуша музика од легендарниот Роки.

Како и во секоја професија, и во музиката си постои жаргон кој служи како некој вид „код“ за разбирање на оние кои се бават со неа. Како на пример кога за некој што не ги следи баш нотите ќе кажеш дека „брљави по текстот“. Но понекогаш самите нотни записи содржат нестандардни коментари, кои би требало појасно да ја пренесат идејата на авторот.

Изборот е од Сиенен на поп-рок, па и не е така страшно што само чекаш да дојде рефренот за да го рокаш. Страшно е кога имаш свадба со Розо моја од Ибуш (Ние двајца многу можевме / А среќа немавме да се земеме), Туѓа си бескрајно на Ефто (Оној што силно љуби мора да губи /
Туѓа си бескрајно), Ерген одев од сите (Се оженив мајко, злото ме нападна).

Во 1990 американскиот Конгрес носи закон (Americans With Dissabilities Act), според кој на големите концерти треба да има толкувач за глувонемите лица. Но дури и професионалните дефектолози до тогаш се немале соочено со ваква задача - да пренесеш не само значење на одреден збор, туку на идеи кои се органски поврзани со звуци. Една од толкувачките одлучила да стане покреативна.

Гледаме дека заглупувањето е глобален бренд, а тоа што ние оглупевме преку музика пред остатокот од планетата оди во прилог на тоа дека барем во нешто сме први.

Внесуваш бенд / музичар што ти прави мерак за слушање, он ти вади цел облак други имиња што би требало да ти легнат на вкусот.

„Уметниците преземаат ризици кои еден технократ никогаш нема да ги преземе. Уметникот ризикува сè во сè што прави. Ризикот е она што го одделува уметникот од занаетчијата. Уметноста не е кариера, таа е копнеж,тежнение, одговор на повик.“

Цимане, население кое живее во Боливија, го става под знак прашалник досегашното сфаќање за тоа зошто (и дали воопшто) луѓето повеќе сакаат хармонични созвучја, а не дисонантност.

Звукот може да биде силно оружје, како на протестни маршеви или активистички собири, кога служи за промоција на некоја благородна идеја и за сплотување. Но што е со онаа музика која се користи за тортура?

Заради приватни причини имаме причина да го делиме ова мислење на музичкиот новинар Дејвид Хепворт, изнесена во негова нова книга. Ама годината си е јака, исто како и музиката создадена во тоа време. 

Додека студирал музика, Филип Гелб имал јак ментор: големиот џез музичар Сем Риверс. Познат по импровизирањето, тој во едно њујоршко студио често знаел да собере музичари, за заедно да „џемуваат". Сега и Гелб го прави тоа, ама го комбинира искуството со храна, инспирирана од свирката.

Од Брус Спрингстин до Били Холидеј, уметниците реагирале и реагираат на она што сметаат дека е неправда, за да го привлечат јавното внимание и да придонесат за одредена кауза. Не се секогаш успешни во тоа, но барем се трудат.

Споредбата на популарноста на музиката некогаш и музиката денес се чини невозможна затоа што порано таа се продаваше во физички облик (плочи, касети, цд-а) а денеска таа се стримува. Но, можеби може нешто да се добие со споредба на двата параметри.

Автопатиштата нам ни асоцираат само на една работа - досада. Возиш брзо и едвај чекаш да стигнеш од точка А до точка Б, без многу-многу да те интересира пејсажот или стоењето по бензински. Ама властите од Албукерки, Њу Мексико, се досетиле како да му дадат шмек на ваквото патување.

Музичарот, продуцентот и соработник на Бјорк, Метју Херберт, тукушто објави албум што се јаде. Додуша, неговиот наслов е - „Тешко дека ова може да е вкусно".

Во комплициран предизборен процес којшто на крај успеавме да го сфатиме објаснет преку Лего, Берни Сандерс за ептен малку загуби од Хилари Клинтон во Ајова. Но затоа многумина добро го запамтија неговиот говор по објавувањето на резултатите, и тоа најмногу заради музиката со којашто заврши.

Италијанскиот филм од 1988 кој на времето доби Оскар за најдобар филм од неанглиско говорно подрачје веројатно сте го гледале, а можеби сте пророниле и некоја солза. Трогателниот ефект во голема мерка го прави музиката на Мориконе постариот (Енио) и помладиот (Андреа).