Песна најверојатно направена со она SUNO (или слична ВИ алатка), чии (не)дела ги промовиравме преку нејзината бласфемична музичка креација за Македонско девојче. Оваа „Пасошко“ е каде-каде подобра, со дражесна винтажна инструментализација, само што генераторот има сериозен проблем со акцентите во македонскиот јазик, а тоа, барем нам, бааги ни пара уши. Ама, тргната е работата...

Ед Мота (Бразилец) признава дека нема поим од англиски јазик, што и не би било ништо страшно ако не беше блуз пејач со целосно англиски репертоар. Па како? Па цело време слуша американски блуз, фанк и џез, и научил на памет.

Ако се каже дека поставата која учествува во оваа песна е легендарна, ќе биде малку. Специјална снимка на ‘Going Home (Theme From Local Hero)’ од Марк Нофлер претворена во 9 минута музичка епопеја. Од Дејвид Гилмор до Рони Вуд, од Слеш до Ерик Клептон, Стинг, Спрингстин, Пит Таузенд... Како посебна чест, песната се отвора со последната снимка од покоен Џеф Бек.

Супер занимливи податоци и трендови од долгогодишни музички листи, извадени со помош на AI, за тоа кои жанрови (квантитативно) опаѓаат а кои растат, како стои популарноста на одредени инструменти, што станува со должината на песните... Интересни, но во крајна линија небитни работи за артисти (а и уживатели на музика), освен за оние што би сакале да се шлепаат на трендови. А тоа е увек шкарт порив.

Скроламе по листата и едно-две викаме: да бее, и тој... да бее, и таа... Многу музика отиде во 2023. Џеф Бек, Дејвид Крозби, Том Верлеин, Вејн Шортер, Руичи Сакамото, Хари Белафонте, Тина Тарнер, Аструд Жилберто, Тони Бенет, Шинед О Конор, Сиксто, Роби Робертсон, Шејн.... Да послушаме уште малку некои од нив, пред да ги надвика секојдневниот саундтрак од Десингерица и Теа Таировиќ.

Не само тоа. Дејвид Гилмор ја изведува во Помпеја, 2016-та година, на првиот настан на тоа место на кој присуствува публика уште од 79-тата година на нашата ера, година во која се случува онаа прочуена ерупција на Везув. Моќна симболика, моќна песна. Да беше надлежен Шилегов, пак ќе го викнеше Дино Мерлин, Данела ќе речеше дека нема пари и дека медиумите ја нејќат.

Убава е Алелуја на Леонард Коен, убава е и онаа на Џеф Бакли, но да споделиме една друга верзија на песната која пред доста години ја отпеа мало девојче од Ирска со нејзиниот школски хор. Се вика Кејли Роџерс, 10 годишна, девојче со аутизам и АДХД. Да ја слушнеме песната која потсетува дека „дурот те крева, а молот те спушта“, во време кога, заради ужасниот епилог на младата Вања, сме во тешки молови.  

Кога иначе тие би се качиле на кров на Бакингемската палата за свирка, ако не се вмешаа големите ега на на два познати „сера“, во 2012-та, за дијамантскиот јубилеј на кралицата Елизабета Втора. Сер Елтон Џон и Сер Пол Макартни. Двајцата инсистирале да свират на свое пијано и никако поинаку. Меднес технички не можеле да бидат сместени меѓу нив па им направиле бина на кров. Ќеифи.

Многу надреално изгледа и звучи кога од Северна Кореја, во сиот оној дисциплиниран слетовски дизајн, ќе грмне песна како „I Want to Break Free“од Квин. Огромен хор, огромен оркестар, огромен лидер... Млади корејски скоевки во миничи, некои од нив на гитари, на бубњеви, додека дебелкото аплаудира со цигара во рака. Дејвид Линч не би го извел ова подобро.

Разбравме случајно преку Реј Романо (со кого беа заедно во The Irishman):"„Таман кога мислев дека не можам повеќе да му се одушевувам на Џо Пеши, разбрав дека тој знае и да пее!“ И стварно, на 25 години, во 1968 година, Пеши го има издадено албумот Little Joe Sure Can Sing! со преработки на хитчиња. И чкарт да беше, ќе ни се свиѓаше. А не е чкарт.

Луди, луди работи. Со помош на вештачката интелигенција, можеме да слушнеме како би звучел хитот на Тејлор Свифт, Blank Space, кога би го пеел гoсподарот на долните октави, Џони Кеш. Неговите фанови ова ќе го сметаат за тешко богохулие, ама за среќа, таков отпор не се очекува и од фановите на Свифт - тие и не знаат кој е Џони Кеш.   

Ваков наслов ќе беше нестварен или барем религиозно обоен (Ленон воскресе, ваистину воскресе) да не живеевме во време на вештачка интелигенција. Софтверот на Питер Џексон успеал да го одвои гласот на Ленон од пијаното (и другите звуци) од едно демо кое со текот на времето добиваше митолошки домензии. Демото го даде Јоко Оно. Ви викаме ние дека од секој човек може да има некое фајде?

Од вокалниот регистер на Дијана Дмитриевна Анкудинова може малку да ве фати фуфка бидејќи оваа 20 годишна девојка од Русија пее како да доаѓа од Асгард на Тор или некоја друга реалност. Оние во жиријата седат и се чудат, како сме ние повикани ова да го оценуваме?

Музиката која Пост Малоун ја свири и онаа му носи пари, не ја можеме баш нај-нај; хип-поп, клауд-поп, како ли и да се вика тоа (со малку јодлање и аутотјун). Ама дечкото е ултра-талентиран, без пардон. Чат пат ќе отсвири нешто рокерски и ќе сфатиш дека кога некого го бива- го бива. Кантри, уште повеќе. 

Џон Ленон деновиве ќе полнеше 83 години. Фанови на Битлси решија да се соберат и да го прослават денот со песна. Се разбира, во Строубери филдс, дел од њујоршкиот Централен парк посветен нему. Ах, да дојдеше и Јоко, па да запее и таа, па да се разбегаат сите ко глувци.

Имитацијата може да служи за потсмев, за сатира но и како ласкање. Катрина Веларде во тоа свое грло држи дузина пресети со готови параметри на многу други познати грла. Го симнува не само тонот и бојата, туку у манирот и цаките. Многу талентирано.

Стинг, Енди Самерс и Стив Коупланд вежбаат за нивното повторно концертно обединување, некаде 2007/2008 година. Стинг е фрапиран од сознанието дека сега е во бенд во кој не може никого да отпушти. Му се изнасмеа на еден прелаз на феноменалниот Коупланд а овој му се усука дека тоа еден ден ќе се учи во музички лекции ама дека можеби е прекомплицирано за еден басист.

Стиви Ваи за него вика дека е „еволуција на гитарата“ а Ал Ди Меола тврди дека неговото свирење е „светлосни години напред“. Запознајте се со младиот Матео Манкузо од Сицилија, дечкото за кој викаат дека „ја редефинира виртузноста“. Дебитирал со само 12 години на локален фестивал со преработка на Хендрикс, денес има 26 години.

Не е чудно што Стиви Ваи има станато толкав ѕвер ако се знае дека помина како млад низ бруталниот дрил на најголемиот ѕвер - Френк Запа. Кога бил на аудиција кај него, Запа му барал да отсвири ова, да отсвири она. Кога дошло до нешто што Стиви не можел да го отсвири, 'гадот' му рекол: Ништо страшно, слушнав дека и на Линда Роннштад ѝ треба гитарист.

После цели 18 години, Ролинг Стоунс вадат нов албум. Тоа може за обични смртници да е долг период, за Стоунси и за желки од Галапагос не е. ‘Hackney Diamonds’ ќе излезе на 20-ти октомври а вратата е веќе подотворена со првиот сингл „Angry“. Како песната? Како кога после којзнае колку време ќе пробаш патлиџан кој те враќа во детството.

Пред 12 дена на Јутјуб се појави песната „Rich Men North Of Richmond“ на тема сиромаштија, депресија и безизлезност конкретно во САД, и незаинтересираност на богаташката и политичка како било да помогне, и како државата секој ден му тежи и го закопува обичниот човек. До денес песната има речиси 30 милиони прегледи.

Музика се прави за човек да си направи ќеиф на себе и на публиката, макар таа се состоела од само еден единствен човек. Како што тоа го направи овој млад и талентиран дечко. Е сега сигурно ќе се најдат некои кои ќе речат дека сме наивни и дека сето ова е наместено, ама Балашевиќ имаше добар опис за таквите: „да свакој бајци науде“.

Девојката има два гласа. Еден за зборување, друг за пеење. Ако ја слушнете како зборува, а зборува пискаво, пријателски би ја советувале да не ни проба да пее. Ама кога нема да послуша и сепак ќе запеее, слушате едно сосема ново, моќно грло. Жирито на Американски идол беше комплетно разоружано.

Оваа сцена од Last Waltz, апсолутно феноменалниот документарец на Мартин Скорсезе за концерното одјавување на The Band (веројатно најспремниот рокенрол организам на сите времиња) е позната како гитарскиот дуел меѓу Ерик Клептон и Роби Робертсон (драгоцен музичар кој почина деновиве на 80 годишна возраст). Само што не се работи за никаков дуел меѓу Ерик и Роби.