Главно ветување на сите кандидати кои учествуваа на локалните избори без оглед на нивната партиска припадност беше дека „ќе донесат чист воздух“ во градов. Не знаеме од каде точно мислат да го донесат и како, но ако е за некоја утеха имаме историски пример на град кој барем во тек на неколку денови бил позагаден од Скопје, Велес и Битола.
100 уметници од цел свет ги создавале 66-те илјади слики кои го сочинуваат филмот посветен на холандскиот сликар. Доколку би биле поставени физички во просторот, тие би зафаќале територија колку цел Лондон и Менхетен заедно.
Денес ова би се викало „фејк њуз“ или „кромид“. Но во 1989, сè уште бивша Југославија, не било очигледна зафрканција кога во весник, кој се викал ни помалку ни повеќе туку „Комунист“, некој ќе објавел манифест со кој се кандидира за градоначалник на Скопје.
Тоа дека серијава е за група богати американски мајки и нивните проблеми сигурно не е баш некоја реклама за неа. Но под површината на совршениот свет на Монтереј, Калифорнија, лежат куп трауми, тензии и лаги чие разоткривање е и болно и катарзично. Особено со таков актерски кастинг и со таква музика.
Иако денес тоа ни изгледа очигледно, разликата помеѓу „белите“ и оние другите во расна смисла не постоела отсекогаш. Што е и некако логично знаејќи колку долго тие не доаѓале во допир. Концептот „бели луѓе“ всушност го измислил еден - белец.
Во последно време ни се случува еден парадокс: додека слушаме дека веќе е роден првиот човек кој ќе живее вечно, и дека човечкиот век генерално се продолжува, околу нас се разболуваат и на млади години умираат куп познати и пријатели. Добро, кај е тој трансхуманизам што го зборите?
Како би изгледал расказот на Достоевски, „Бели ноќи“, доколку тој би бил архитектонски проект? Би бил висококатница од чиј врв, барем за миг, би можеле да го сведочиме последниот сончев зрак пред осаменоста на самракот.
Не е ок (велат) кога поединци кои не се „транс“ играат такви улоги. Не е ок (велат) кога бел актер игра небелечки улоги. Конечно е ок тоа што некој кој знае како е да си аутистичен ќе игра ист таков лик, прв пат на професионална театарска сцена.
Матју Касовиц го памтиме од „Амели Пулен“, од „Амин“ на Коста Гаврас или „Минхен“ на Стивен Спилберг. Го знаеме и како сценарист и режисер на суровиот „Омраза“ со Винсент Касел. Ама во овој филм тој има тешка задача - да игра некој кој е никој и ништо.
„Големите“ филмови, како и големите книжевни дела, си бараат и време и посебна состојба на умот за човек да може да ги совлада и да им го посвети заслуженото внимание. Ако сме искрени, шансата дека ќе одиш по патот по кој почесто се оди е прилично голема во услови на дневен физички замор и психичка истоштеност. Па што има лошо во тоа?
„Само јако!“ е предизборен слоган на оној српски заебант Бели. Ама, во наши маала тој слоган важи и кога се средува кола пред зграда. Па стварно, да имаш таква песна, а да не ја рокнеш?
Бели направил спот каков што би направил секој балкански политичар, кога би бил искрен и би смеел да открие како се гледаат себеси луѓето што го гласаат. Значи спотот е сељачки и шабански, во склад со целата предизборна идеја на Прелетачевиќ да ја исмее обесмисленоста на политичката сцена. Само што не смеат политичарите така, тие мора да глумат наштиркани, замислени и сериозни. Вакви сцени си приуштуваат дури откако ќе ги изгласаат.
Ако е точно дека „една слика е илјада зборови“, тогаш и моќта таа да излаже е пропорционална на оваа математика. Ова е откриено прилично рано во историјата на фотографијата, а масовно се користи и денес.
Кога добитникот на Пулицер, писателот Мајкл Канингем, добил повик од некој кој се претставил како Дејвид Боуви, мислел дека е зафрканција. Не знаел дека тоа е моментот кога ќе започне едногодишна соработка на мјузикл, кој вклучува вонземјани, маријачи и измислени необјавени песни на Боб Дилан. Еве ја неговата приказна.
Годината што ја оставивме зад нас консензуално е прогласена за таква која не сакаме да се повтори. За ретроактивно да се рационализира сето она што му се случи на светот, и што ќе продолжи да му се случува, меѓу другото се посегнува по филмови кои визионерски го претскажале она што денес го живееме, а чии пораки не сме ги сфатиле доволно сериозно. Еден од нив е токму овој.
Kaков Жил Верн, каков „Вест ворлд“, какви црни дистопии. Видете колку полни со самоувереност и оптимизам биле прогнозите на новинари од некогашна Југославија. Од сето она што не им се остварило, најтрогателно е всушност најбазичното - што за иднината која ја предвиделе им снемало Југословени.
Изабел Меж (Isabel Mège) не била ничија муза. Па сепак неа ја има на најмалку 300 слики на светски познати фотографи, чија работа таа ја ценела. Тие никогаш не се изложени, а зад нив се крие необична приказна за една опсесија, со тоа да се биде виден од нечија туѓа перспектива.
Мјузикл според славниот роман на Толстој наскоро ќе ја доживее својата премиера во Москва. И покрај некои необични режисерски решенија, адаптацијата останува верна на оригиналот.