Прво, никој не знае каде е гратчето, од што е неинтересно. Сепак, куќата е шармантна и полна со чудесии, од неонски зелени чизми, до главата на Св. Јован Крстител.
Далеку е од одредени крајности на минимализам што сме ги имале тука. Има ужасно грди лустери и ламби, ама па - од другари и другарки ѝ се, па вредат.
Тенденцијата за грдо, без форма и без вкус (сама се пофали) се префрла и на други предмети по куќата. Сепак, немањето осет за естетика (освен за уредно етикетирање на шминката) станува занемарливо кога ќе се дојде до спална и ќе се види погледот.
И најважното од сè што ќе покаже како што ќе каже и самата - кучето.
И коњите.
Ако се фрли оној зелен свеќник од почетокот - ич не е лошо за живеење:
