- Луси Летби е медицинска сестра на неонатологија (оддел специјализиран за критични или предвремено родени новороденчиња) која во периодот од јуни 2015 до јуни 2016 убива 7 новороденчиња, и се обидува да убие уште 6 други, кои првите мигови од својот живот ги минуваат на одделот за неонатална интензивна нега во британската болница Каунтес оф Честер.
- Дел од предвремено родените новороденчиња ги убива со тоа што им вбризгува повеќе воздух, на некои со сила им дава повеќе млеко, а две се отруени со инсулин.
- Таа е обвинета дека се обидува да убие уште 6 други бебиња кои лежеле на неонатална грижа, но не успева.
- Летби е осудена на доживотен затвор без можност за помилување.
- Ме прогонува еден пасус од „Приказната за слугинката“ од Маргарет Атвуд: „Тогаш го суспендираа Уставот. Рекоа дека ќе биде привремено. Немаше дури ни бунтови на улиците. Луѓето остануваа дома ноќе, гледајќи телевизија, барајќи некаков правец. Немаше дури ни непријател во кој би впериле прст.“
- Во срцето на оваа мисла лежи тишината: беспоговорното прифаќање на ерозијата на слободата, пасивност и зомбификација на општеството. Од денешна перспектива, разликата во голема мера е само технолошка. Повеќе не зјапаме во телевизиските екрани туку бесконечно скроламе на нашите телефони, скокајќи од една сензација до друга, од едно одвлекување на вниманието до друго. За разлика од фиктивната ситуација на Атвуд, денес имаме цело мени од непријатели од кое можеме да бираме: Русија, Кина, Венецуела, Иран или Хамас.
- Непосреден повод за овој текст е воведувањето на таканаречените „рестриктивни мерки“ (иновација поврзана со Каја Калас), заедно со многу рекламираниот „Штит на демократијата“ на Урсула фон дер Лајен. Само е повод бидејќи самиот феномен, тивкото, вонсудско казнување на поединци и групи, го имаме веќе некое време. Само што гледавме телевизија или скролавме исто толку пасивно како и сега.
- Едно време ги ругавме украинските власти кога направија таргет листа на поединци кои ги сметаше за проруски – сега ЕУ се поукраинчи, па наместо да влијае врз украинската клептократска власт, таа ја копира и надградува.
- Накратко, самите столбови на правдата се поткопани. Граѓаните се третираат како да се веќе виновни, лишени од своите права и немоќни пред арбитрарниот авторитет. Резултатот е кафкијанска реалност во која законот постои само како перформативна фасада, додека слободата, правичното судење и човечкото достоинство се суспендирани.
