На 96 годишна возраст во Њујорк почина музичарот со неколкудецениска кариера во која сними повеќе од 70 албуми, продаваше милиони плочи и освои 20 Греми награди, вклучително и за животно дело. Го нарекуваа последниот од големите „салонски“ пејачи од средината на 20 век. Причината за смртта не е соопштена, но познато е дека во последниве неколку години страдаше од Алцхајмер.
Му се восхитуваа бројни колеги, помеѓу кои Френк Синатра, кој за него во 1965 изјавил: „Тони Бенет е најдобриот пејач во бизнисот. Ме трогнува. Тој е изведувач кој го пренесува она што композиторот го имал на ум, а веројатно и нешто повеќе од тоа“.
Не само што го преживеа подемот на рок музиката, туку соработуваше со музичари кои можеа да му бидат внуци. На возраст од 88 години Бенет го сруши сопствениот рекорд како најстар жив изведувач со албум број 1 на Билборд листата со „Образ до образ“, неговите дуети со Лејди Гага. Соработуваше и со Ејми Вајнхаус на „Тело и душа“; нејзината последна студиска снимка.
Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
