Приказна од белградско такси. Ѝ носам ручек на жена ми, ја кревам раката и бел автомобил застанува на улицата Џорџ Вашингтон. Седнувам на задното седиште и велам дека одам на Топчидерска ѕвезда. Човекот зад воланот е на мои години. Молчи. Додека чекаме зелено светло кај главната пошта, се врти и ме прашува: Дали некогаш неочекувано сте ја сретнале вашата прва љубов од школската клупа?
Збунет и изненаден, се обидувам да кажам нешто смислено. Гледајќи го моето трткање, продолжи: „Знаете, таа влезе во автомобилот, јас погледнав во ретровизорот и се стресов. Таа само кажа улица на Врачар, а потоа молчеше, гледајќи низ прозорецот. Не ми обрна внимание. Се срамев да ѝ кажам кој сум. И дека се сеќавам на нејзиниот споменар и страницата со прашањето „Што ќе бидам кога ќе пораснам?“
Таа таму напиша таму: „Писателка“, а јас напишав „Ќе градам мостови“.
Кога застанав, реков 665 динари. Ми подаде 700 динари и ми се заблагодари. Ја затвори вратата и влезе во онаа скапата зграда што ја градеше фудбалер. Мислам дека испаднав магаре, јас, најдобриот математичар класот.
Излегувајќи на мојата адреса, му признав на господинот дека не знам како би се однесувала на негово место, но му препорачав да слушне една стара песна од Хари Чепин. Се вика „Такси“.
Не знам дали најде време да ја слуша. Но, вреди.
Наратор на песната е таксист кој една дождлива вечер зема жена со чадор. Се покажува дека тоа е негова стара изгубена љубов. Се потсетуваат како се заљубиле пред многу години. Секој од нив имал соништа што сакал да ги оствари.
Таа „требаше да биде глумица“, а тој „требаше да научи да лета“.
Кога застанува кај нејзиниот двор, јасно е дека двајцата мора да се вратат во своите неисполнети животи. Додека шоферот се враќа на станица, сфаќа дека некако двајцата го пронашле она што го барале. Таа била глумица затоа што „се однесувала среќно во својот прекрасен дом“. А тој „летал со своето такси, добивал бакшиш и се дрогирал“.
