Драги Дневниче,
Едно доцно јулско попладне во 2010, мојот млад пријател од Чешка, Павел, кој никогаш не патува без огромниот апарат кој му виси на вратот, прв пат го посети Њујорк.
Го однесов на Шип Медоу, каде почна да фотографира додека се стемнуваше. Воздухот беше тежок и набргу почна да дува силен ветер. Молњи и грмотевици го пресекоа небото. Oдеднаш почна да истура. Се сетив на ѕиданиот штанд за хот-дог, па потрчавме да се засолниме. Штандот се претворил во пекара, Le Pain Quotidien, па ѝ се придруживме на толпата бегалци од бурата, стиснати едни до други на покриениот трем.
Прилично мешана толпа - тенки русокоси, латино разнесувачи на точаци, мускулести мажи со кученца. Вработените во пекарата почнаа да ги креваат столиците, и беше очигледно дека сакаат да затворат и да си одат дома. Но дождот се засили.
Потоа слушнавме како некои луѓе се смеат во далечината, и девет млади девојки и момчиња на околу 19 или 20 години дотрчаа до засолништето, смеејќи се, пискајќи, очигледно уживајќи. Беше јасно дека тие се некој вид уметници. Потоа највисокиот од нив излезе на дождот и изведе восхитувачка балетска точка. Беше награден со аплауз. Тоа инспираше една од девојките исто така да заигра балет на дождот.
По уште две солоа, и голема поддршка од толпата, тие заиграа заедно, на дождот кој истураше. На крај заечи громогласен аплауз. Си помислив, на Павел веројатно му се чини дека во Њујорк ова се случува секојдневно. Играчите се уморија, и уште понасмеани се вратија во засолништето. Тогаш, на сечие изненадување, менаџерот и вработните во Le Pain QUotidien изглегоа носејќи послужавници со кроасани, мафини и леб, нудејќи да земеме колку што сакаме.
Сите изгледаа среќно и заминаа дома задоволни. Полека дождот попушти и луѓето се разотидоа.
автор: Џон Бароу
извор: Њујорк Тајмс
