Најден...
Бебе што га родила мајка - немајка. Бебе што га направија татко - нетатко. Бебе што га спасује докторска рука и мука, нечија купена пелена, млеко што нема укус како од мајкину цицку измузено. Сви сестре на одделение су и куме, и бабице, и мајке и помајке. Они га крстиле такој. Нашле га, па ајде Најден нека биде. Сас среќу име, јуначе.
А у Најдена се крие исечено мало езиче. Сас прљави ножице га секле. У сопствен крв се 2500 грама давиле. У Најдена се види и давена мала гуша. Која ли сила требаше тој мало вратче да се задави? Како се стиснасва прсти? Гуша е модра, а прстиња како смоки, мрдкав под стакло наречено живот.
Сретнасмо се ја и Најден он'ј д'н. Ми едноставно мораше да се сретнемо. Дојде ми на с'н некоја његова, до т'к невидена појава. Ми се ипак сретнасмо. У стерилни услови, ја загадена од сви животни бљувотине, а он, чист како сви онија мои слузе што ми испокапасва док он дишеше у некои цевке. Цевчиња, носив кислород у плуќа мали намучени, и они брзав да донесев свеж зрак у груди неоформени. Крв се наѕира од мало усте, ама сестре викав, ништо не е, тој ќе се измие.
Проклет старт на сам живот у овуј планету. Не се родија, а он е веќ намучен. Намучен, застаклен и модар. Најден е од живот веќ најден и затечен. Сам у стаклено ѕвоно, лега и чека његов живот да оживи.
Чедоморци га добро осмислиле злочин. Злочин над злочини. Сас саму помислу да створив дете кое ќе се котрља по дворови налик ѓубре надомак Орланци, злочин е добија карактер на предумислу. Носи га девет месеца, чекај га човек да биде за да после га казниш сас ножице и стиснату руку јер је Најден у живот колатерална штета на нечие излиено семе. А закон за тој дело вика, дајте благу казну јер можда e мајка у момент била жртва на пост-породилну депресију. Од три месеца до три године може несовесна мајка да одлега. За пресечен език кој треба цел живот да мумла и да не каже ни збор, зајеби. Мајка е била у плус фазу. Татко е небитан. Он е туј само да напумпа. Има држава домови, задавите га, па ако преживи, среќно му било.
Закон вика што вика, ама ете, некако не им иде од руке на овија од закон да гу најдев депресивну мајку. Она ваљда шета по чаршију и си мисли, никад нема да ме најдев. Криј се мајке, земи и поново истреси нечиј живот у црну вреќу па гу фрљи куде ти очи гледав.
Ја и Најден се сретнасмо. Сестра вика чукни му на стакло, дај му вољу да преживи. Два пута у торбице му носу пеленке, марамице и мало мече да му стои и да му збори док оно дише. Чук, чук... Најдеееннн... И у т'ј момент, Најден почна убрзано да дише. Можда сакаше да ми каже нешто, можда ме молеше да га зему у руке и да му обеќам дека све ќе биде добро. Ама сестре лоши, не давав. Ајде, не плачи бебе. Тамо не си сам. Цела војска се бори заедно сас тебе. Сви сте борци за слободу тамо. Сви испод стакло, чекате уместо на струју, да добиете ваздух што ќе иде преко мали носиња.
Твое е само да преживиш, да се избориш сас изнемоштеност, сас инфекцију која те једе од прљави ножице, да заздраве мало езиче кое после ќе целива девојке по сокаци. А наше е да мислимо на тебе, да гу терамо државу да те згрижи, некои добри људи, како свое да те прифатив.
Ја и Најден се сретнасмо. Он ме задужи увек к'д возу по стар пут за Скопје, низ канали поново да фрљу око. Плаши се да не има тамо још некој живот кој чека да га види некој. Кажа ми дека све е живот небитно осим оној што си га родија и створија. Само за потомак душа боли највише. Само су они мотив да се живи.
Најдене, Најдене... Фала им на тија што те најдесва. Фала им и на тија што те створисва. Ти си само доказ дека у живот још увек важи животна мудрост што вика роди ме мајко сас к'смет, па ме фрљи на буњиште. И они те стварно фрљисва, и твоја среќа тебе те чека, Најдене. Немој ич да се секираш. Од свои биолошки родители, не си могаја живот да видиш. Штом сакале да те удавив, ти си за њима бија зло од кое мора да се откачив.
А и још овој да ти кажу, па продужи да се бориш...
ТИ си Најден, и роден си у државу која е најдена и затечена. И твоја држава Најдене дели исту судбину. Б'ш како на пут најдена, сви гу ритав и подритујев. И нас не не сакав лоши комшије. Ем не су не направиле, ем да не уништив сакав, Најденче мило. Република на пут најдена, сакав да не викав. Сакав да не прекрстив, па да ни га исечев език, да не можемо после "а" да кажемо. Дека смо најдени, а него дека смо плод на нечију борбу за слободу, сакав да не натерав да мислимо. Некој не родија, а друг сака да не уништи. А ми отпор давамо. Нејќемо некој на пут најдени да не вика. И ти не смееш тој да га дозволиш. ТИ си роден у Републику Македонију. Такој ќе ти пишује у извод на родени. Македонци, Албанци, Турци и Роми ќе те изгледав, македонски син да бидеш.
Ножице на комшије су одамна у њини руке. Цела сурија доваѓа овде и вика, ајде Најдени, исплазите език. А да не давив, давив не откако смо се зацелиле. Они стискав, ми диши, они још посилно, ми још посилно диши. Цевке у нос ќе се закукав од нашу вољу да преживимо.
Најдене, бебе ти малецко, намучено...
Твое е да дишеш и за себе, и за нас, и за твоју државу што те чува и која не е на пут најдена, па да се вика Горња, Долња, у средину. Ми си имамо име, и ти си имаш име и тој смо ми. ТИ не си апатрид. Ти си роден у Републику Македонију и тој е твое државјанство. Ти си Најден Македонски.
Легај тамо куде добри сестре, што понекад су лоши к'д те боцкав. И онај докторка што те слуша сас ладни направе е понекад лоша. Ама сви су они добри. Сви те они сакав. И цела држава те сака Најдене.
Диши длабоко, Најдене
Живот е пред тебе
Живот у твоју државу која се бори исто како и ти
Диши длабоко и не се секирај. К'д ќе искочиш од стакло, ми и даље Република Македонија ќе се викамо. Не смеемо да дозволимо и покрај триста милиона руке што давив и стискав, език да ни га исечев, у сопствен крв да се давимо.
Диши длабоко, поручује ти автор на ов'ј текст што дома има два живота што раснев како тебе
