По распадот на Советскиот Сојуз, новата Русија се соочи со сложеното прашање на развивање национален идентитет – како да се интегрира со Западот, а воедно да ја задржи руската посебност. Војната во Украина значително ги промени ставовите на јавноста и го консолидираше поголемиот дел од населението зад низа национални идеи.
Ова придонесе за отпорноста што Русија ја покажа во војната и помогна да се осуетат надежите на Западот дека економскиот притисок и тешките жртви ќе ја поткопаат поддршката за војната и за претседателот Владимир Путин. Судејќи според досегашните докази, има многу мала надеж дека овие западни цели ќе бидат постигнати во иднина, забележува Ана Матвеева, истражувач на Рускиот институт и Кралскиот колеџ во Лондон.
Поттикнати од државната пропаганда, многу обични Руси развија чувство на гордост што Русија преживеала наспроти западното непријателство. Ова чувство е потхрането од западните изрази на презир кон рускиот народ и руската култура.
Патриотизмот е во пораст. Регрутирањето постојано напредува. Оспорувањето на регрутацијата се смета за општествено неприфатливо, па и опасно. Иако Русија беше таа што нападна, многумина ја сметаат војната за одбранбена по природа и неизбежна. Перцепцијата за надворешна закана обедини голем дел од нацијата. Многумина Руси се убедија дека Западот не ѝ мисли добро на Русија и дека ќе се обиде да ѝ нанесе штета, освен ако не е доволно силна за да се заштити.
Ова ново чувство за национален идентитет не е само вкоренето во војната. Тоа произлегува и од економската динамика. Руската економија, наспроти тешките санкции, покажува одржлив раст три години по ред. И покрај инфлацијата, постои оптимизам за иднината. Војната ги стимулираше иновациите. Државните и приватните производители го движат технолошкиот напредок, слично на она што се случи за време на Втората светска војна.
Рускиот модел на развој претставува уште еден клучен столб на идентитетот. Големите државни обврски, јавните инвестиции, прифатливите комунални услуги и ниските даноци се вообичаените норми што руските граѓани ги очекуваат од државата. Тие веруваат дека граѓаните на Запад се во неповолна положба во овој поглед.
Нацијата, исто така, поминува низ културна ренесанса. Додека јавноста првично беше шокирана од блокадата на руската култура на Западот, сфаќајќи го како колективна казна, вниманието се префрли кон домашните ресурси и руската јавност. Бројни нови театри, претстави, музички концерти, уметнички галерии и културни места се отворија во големите градови.
На почетокот на војната, околу 170 културни личности избегаа од Русија во знак на протест, вклучувајќи ја и Ала Пугачева, 76-годишната руска дива. Пугачева, која престојуваше во Израел, Кипар и Летонија, сè уште привлекува внимание кај Русите од постарата генерација, но како изведувач ја изгуби својата важност. Иронично, нејзиниот поранешен сопруг, Филип Киркоров, кој остана во Русија, стана естрадна ѕвезда број 1 во земјата.
Нагласувањето на руската култура стана поизразено, и тоа не само поради војната. Откако ја отфрли „разбудената“ идеологија кога се појави на глобалната сцена, Русија се претстави како традиционална Европа од 20 век. Ова им се допаѓа дури и на многу либерални Руси, кои се стремеа да се приклучат на западната култура, но не и на она што таа стана денес. Дури и меѓу Русите кои остро се спротивставија на војната, постои чувство на задоволство што Русија повеќе не мора културно да се покорува на Западот, вели Матвеева.
