Хорхе Марио Бергољо бил роден на 17 декември 1936 година во Флорес, работничка област во Буенос Аирес, како најстар син на Марио и Реџина, доселеници од Пиемонт. Се школувал на католички колеџ, работел како редар во ноќен клуб и асистент во лабораторија, а на 21-годишна возраст се приклучил на Језуитите, главниот католички ред во тие денови. Неговите односи со семејството откако им се придружи на Језуитите останаа нејасни.
Бил препознаен како човек со големи таленти и енергија. Станал ректор на теолошки факултет и заминал во Германија на понатамошни студии. До 1992 година, односите меѓу Бергољо и Језуитите беа целосно распаднати - при посетите на Рим ниту еднаш не престојувал во Језуитскиот дом.
Самиот Бергољо зборуваше за период на голема внатрешна криза и темна душевна ноќ предизвикана од неговиот нарушен однос со редот. И покрај напорите на биографите, и пријателски и непријателски, причината за ова отуѓување никогаш не е објаснета. Во тоа време, Аргентина беше вознемирена од Валканата војна, а Црквата беше поделена во поддршката за диктатурата. Сè уште останува нејасно каде бил Бергољо за двете прашања. За неговите многубројни непријатели во Католичката црква, тој беше марксист и револуционер, иако има многу докази дека всушност бил прилично конзервативен во своите религиозни верувања и побожни вкусови.
Бил назначен за надбискуп во 1997 година, а во 2001 бил примен во Колеџот на кардинали. Ја имаше довербата на Јован Павле Втори и Бенедикт Шеснаесетти, бидејќи се сметаше за човек имун на вирусот на Теологијата на ослободување што тогаш ја зафати Латинска Америка. Оваа доктрина што ги комбинираше марксистичкиот дијалектички материјализам со католичката теологија се сметаше за фатална за светата тајна и трансценденталната порака на Црквата. Навистина, службата на Бергољо како архиепископ може да се протолкува како обид да се запре левицата.
Во декември 2011 година, Бергољо наполни 75 години и му поднесе оставка на папата Бенедикт, во согласност со канонското право. Но, бидејќи немаше очигледен наследник, од него беше побарано да остане на функцијата архиепископ. Се чинеше дека неговата кариера во Црквата е при крај. Потоа дојде неочекуваната оставка на папата Бенедикт и изборот на Бергољо за папа во март 2013 година. По втор пат во неговиот живот неговата кариера доживеа ненадејна ренесанса. Многу кардинали мислеа дека е време за реформатор, некој што ќе ја размрда склеротичната ватиканска бирократија и да ја внесе Црквата во современиот свет.
Можеби ова беше планот на Бергољо. Тој никогаш не ја кажа јасно својата агенда, иако многу од неговите навивачи тврдеа дека папата Франциско е решен да ја промени Црквата за добро.
Бергољо се одрече од многу замки на високата функција: тој редовно беше забележуван како користи јавен превоз, често придружуван, забележуваат критичарите, од фотограф. Беа објавувани и други чинови на понизност, особено миењето нозе на затвореници на Велики четврток. Бергољо остана загадочна и авторитарна фигура за традиционалните католици.
Експертите од Ватикан долго време се обидуваа да го објаснат папата Франциско: конзервативец или либерал. Можеби тој беше радикал, можеби перонист. Неговото владеење беше време на голема конфузија за католичките верници, иако оние надвор од Црквата продолжија да му аплаудираат на начинот на кој допре до маргинализираните. На крајот беше постигнато малку суштинско.
Финансиите на Ватикан остануваат хаотични, приходите постојано паѓаа во неговото папство. Светата столица сè уште не покажа јасно лидерство за скандалите со сексуалното злоупотребување, иако почна нешто на пониските скалила. Обичните свештеници се деморализирани и збунети.
Малку се случи за промена на доктрината и на практиката. Можеби нема во најава нов модел на католицизам од едноставна причина што ниту еден не е возможен. Го има само католицизмот од изминатите два милениума. Франциско очигледно приватно беснееше против своите критичари, од кои многумина умреа пред него. Сепак Црквата го надживеа, исто како и сите неговите претходници.
