Зошто современиот свет не може да се помири дека некој може да исчезне?

Патниците на малезискиот лет MH370 постојат. Сигурно се на планетава, на опскурно парче земја, или длабоко на морското дно, или живи или мртви. Па сепак, во свет каде очекуваме дека секој може да биде лоциран во реално време, овие исчезнати 226 души изгледаат како да припаѓаат на сферата на фикцијата.

Колку и понекогаш да е вознемирувачко кога се работи за вас самите, чувството дека можете да си го лоцирате партнерот, детето или шефот, е утешно и го зголемува чувството на заедништво. И обратно, фактот дека некој и во ова дигитално доба не може да биде пронајден, создава несигурност, како да има некаков дефект во Матриксот.

Покрај толку развиени алгоритми, таблици и монитори - системи за кои веруваме дека не прават грешки, или барем не толку големи грешки - отсуството на цел авион луѓе создава грижа која е многу поголема од секирање за некои-си-таму патници на малезиска авио-компанија и нивните семејства. Обемот на покривање на настанот и секојдневните муабети на оваа тема покажуваат дека тука се случува некаков психо-социјален феномен. Нешто од таа безбедна „заедност" која препотставуваме дека ни ја овозможува техологијата, одеднаш е разнишана.

Така, патниците стануваат апстракција: црна дупка од информации во која се слеваат милиони веројатни географски координати и милион можни судбини. Тоа е ѕид од податоци кој расте сè повисок и повисок со секое ново истражување, сè до моментот кога ќе мора да признаеме дека едноставно - не знаеме што се случило. Патниците, како некои Шредингерови мачки, населуваат маглива територија помеѓу животот и смртта, територија која повеќе личи на фикција отколку на реалност. Исчезнатите будат толку голем интерес затоа што отелотворуваат сè што е спротивно на нашето разбирање на светот - тие се тука, а не постојат.

Материјата, како што не учат на школо, е нешто што не може да испари туку-така од лицето на земјата. А токму тоа се случува во моментов. Исчезнатите полека се селат во легендите.

27 март 2014 - 11:47