Во писмото, меѓу другото, пишуваше: „Спогодба што се обидува да дефинира политички, историски и културни граници помеѓу „класична Македонија“ и (она што треба да стане) Северна Македонија е бизарен потфат во 21 век. Конструкцијата на идентитетите не е работа на владите. Македонија е подложена на арбитрарен меѓународен инженеринг против волјата на народот. Со мала јавна поддршка, длабоко поларизираната атмосфера само ги продлабочува внатрешните поделби. Асиметричниот „договор“ нема да ги намали регионалните тензии, бидејќи само послабата (македонската) страна е принудена на попуштање, а со цел да се воведе во НАТО – и самиот во криза на идентитетот“.

Само за овој гест, застанувањето до нас „отпадниците“, наречени екстремисти, националисти и популисти, а кои всушност бевме гласот на мнозинството, на Кундера му должиме голема благодарност.

Робин Ашенден деновиве ја напиша најточната дијагноза: „Повеќе од кој било друг автор, во неговите рани дела тој го предвиде нашето време: атмосферата на растечка нетолеранција и на ’групно мислење‘, кое сè повеќе наликува на ’советскиот свет за кој мислевме дека е минато‘“. Во време на #MeToo, читањето на еротиката на Кундера стана бласфемија.

Како што велеше Кундера, застрашувачка е визијата на свет што ја изгубил смислата за хумор. Уште полошо е кога светот се навикнал на мирисот на смртта.