Прашањето за исправноста на барањето за промена на законската возраст се актуелизираше минатата година, кога 69-годишната Холанѓанка Емиле Рателбанд побара од судот да го промени нејзиниот датум на раѓање, така за таа да биде 20 години помлада. Ова, сметала таа, ќе и помогне да најде партнер преку интернет. Иако ова звучи како банална причина, постојат и други добри морални причини зошто ова би требало да е дозволено.
Според Џоона Ресенен, биоетичар од Универзитетот во Осло, ваквата промена треба да биде дозволена ако се исполнети следниве три услови: прво, лицето треба да е дискриминирано поради возраста (или да е под таков ризик); второ, неговото или нејзиното тело и ум треба да се во подобра состојба отколку што би биле врз основа на хронолошката возраст (со други зборови, лицето е биолошки помладо во споредба со тоа колку е хронолошки старо); и трето, лицето не се чувствува онолку возрасно колку што тоа го покажуваат официјалните документи.
Идејата за законска промена на староста најчесто се отфрла затоа што е „невозможна“, а општеството не може да дозволи нешто што не е возможно. Според противниците, возраста покажува само колку долго некој или нешто постоело, и ништо друго. Бидејќи никој не може да патува назад во времето, тој не може да си ја смени возраста. Истовремено, менувањето на личните податоци претставува фалсификување на реалноста, бидејќи или си или не си роден на одреден датум или во одредена година.
Но возраста не секогаш укажува на тоа колку долго нешто постоело. На пример вискито не старее во шишето, туку неговата „возраст“ се однесува само на времето помеѓу дестилацијата и пакувањето, па оттаму 21-годишно виски се уште има 21 година иако било во шише само 10. Хронолошкото постоење на вискито како такво нема значење.
Да речеме дека наскоро ќе стане можно со замрзнување да се „зачуваат“ живи луѓе во тек на десетина години, и на тој начин да се намали стапката на нивно биолошко стареење за, да речеме, 10% од нормалната стапка. Човек кој би бил замрзнат на возраст од 40 и би бил разбуден по 100 години биолошки би бил во добра состојба на 50-годишен човек. Сигурно законот не би го третирал како 140 години стар, иако постоел толку долго?
Сепак, она што важи за замрзнати луѓе во хипотетичко сценарио не е соодветно за реални луѓе во реален свет. Но разликата помеѓу мисловните експерименти од овој тип и случаи од вистинскиот живот се разлики во степен, а не суштински. Во реалниот свет луѓето исто така стареат со различна брзина.
Ова зависи од голем број фактори како генетика, животен стил, исхрана и вежбање. „Биолошка возраст“ е термин кој често се користи во геријатријата, и се смета дека тој подобро го предвидува морталитетот од хронолошката возраст. Луѓето кои постоеле еднакво долго време може да стареат биолошки со различна брзина. Тогаш зошто нивната законска возраст би била иста?
Што ако нашите документи за идентификација би биле апликации на телефон кои би ја покажувале нашата биолошка возраст, а не би ја пресметувале согласно нашиот датум на раѓање? Тогаш ова не би се сметало за фалсификување, бидејќи едноставно не би постоела точна година на раѓање која би била лажирана. Возраста на луѓето во ова хипотетичко сценарио би била директно видлива, а во реалниот таа сега е индиректно видлива, преку датумот на раѓање. Сето ова би можело да доведе до необични ситуации, на пример родител и негово дете да се изедначат во законската возраст, но ако нешто е необично не значи дека е погрешно.
Според авторот на текстот, дискриминацијата врз база на возраст е реален феномен, и со оглед на тоа што културните ставови во врска со ова тешко се менуваат, законската, односно бирократската би можела да биде индиректна стратегија за нејзино надминување.
