Урмите се едно од најстарите „припитомени“ овошја во светот. Археолошките докази сведочат дека уште Сумерите и Вавилонците, пред околу 5.000 години, развиле напредни техники за нивно одгледување. Тие забележале дека машките и женските палми мора рачно да се опрашуваат за да се зголеми приносот, па почнале со рачно пренесување на полен – практика која и денес ја применуваат современите овоштари. Урмата, поради нејзината плодност и сличност со човековото размножување, била нарекувана „Дрво на животот“ и добила важно место во храмовите и дворците. Законикoт на Хамураби содржел одредби за насадите, а Вавилонците знаеле да размножуваат елитни сорти преку клонирање на изданоци.
Со текот на времето, од Месопотамија урмите се прошириле на запад – преку трговијата, Феникијците и еврејските заедници. Во библиските текстови Ерихон е опишан како „град на палмите“, а античките Грци и Римјани ги ценеле јудејските урми. Плутарх забележал дека Марко Антониј ѝ подарил на Клеопатра територии познати по палмите, а Ирод Велики испраќал урми како дипломатски дарови на Рим. Од Јудеја урмите се извезувале дури и до Британија.
Во Северна Африка и на Арапскиот Полуостров урмите овозможиле опстанок во пустинските услови: плодовите давале калории, крошните сенка, а стеблата и гранките служеле како градежен материјал. Со сложени системи на канали и подземни водоводи, оазите станале центри на живот и трговија. Урмите и бисерите биле главни извозни производи во Персискиот Залив пред нафтата да ја промени економијата.
Во 19 и 20 век европскиот колонијализам ги нарушил традиционалните трговски мрежи, но истовремено железниците и паробродите отвориле нови пазари. САД станале голем увозник, особено преку Оман и Басра, каде што дури се организирале и натпревари меѓу бродови кој прв ќе донесе урми во Њујорк.
Американската авантура со урми започнала кон крајот на 19 век кога земјоделците во Калифорнија се обиделе да ја создадат својата индустрија. Првите насади често пропаѓале од незнаење или поради глодари, но постепено насадите се развиле и достигнале кулминација со Втората светска војна, кога увозот бил прекинат.
По војната, Калифорнија ја претворила урмата и во туристичка атракција. Се одржувал Национален фестивал на урми со ориентални спектакли, камили и „Шехерезада кралица“, кои ја експлоатирале егзотиката на Блискиот Исток. Иако индустријата никогаш не станала толку успешна како со агрумите или авокадото, фестивалот и денес привлекува илјадници посетители.
Така, урмата останува плод со уникатна историја – од древно „Дрво на животот“ во Вавилон, преку римските трговски мрежи и арапските оази, до модерните фарми во Калифорнија – симбол на издржливост, културна размена и човечка инвентивност.
