Од „Понг“ до најновите видео игри кои ги содржат сите технички марифети имаат поминато само 50 години, но доволно за од тој скромен почеток на индустријата на видео-игрите тие денес да се дел од секојдневието. Разбирањето на самите игри, како и на односот на производителите и играчите кон нив е неопходно за истражување на современиот живот и глобалната култура.
Ова е тема на текст во белградско „Време“ на Љиљана Гавриловиќ, кој ја следи спрегата технологија-игри: новите игри подразбираат подобра технологија која за возврат овозможува подобра графика, поразвиена приказна, подобра механика, односно поцелосно доживување на световите на игрите.
Во „реалниот свет“ видео-игрите им овозможуваат на играчите себеси да си поставуваат јасни и прецизни цели и да чувствуваат задоволство и самопочит кога ќе ги остварат, нешта кои се недостижни во секојдневната корпоративна стварност. И затоа не е ни најмалку чудно што денес огромен број луѓе со своето однесување ја потврдуваат вистинитоста на ставот дека видео-игрите се единствено нешто кое животот го чини поднослив. Критиките кон нив, времето коешто го одземаат (особено на младите) и пословичното лошо влијание на нивните содржини (насилство, убиства, оружје...) како да беа подзаборавени во пандемијата, токму поради можноста која тие ја нудат за ескапизам и самодоволна забава.
Нова книга на Манојло Маравиќ, „Тотална историја на видео-игрите“, која неодамна ја објави белградскиот издавач Клио, навлегува подлабоко во историјата. Почнува со древниот однос на човекот и технологијата (од антиката, преку средниот век до првите компјутерски лаборатории од 50-тите и 60-тите на минатиот век) во кои технологијата секогаш се користела и за играње. Практично покажува дека видео-игрите се само еден, засега последен и најдемократски облик на развеселување со посредство на технологија. Продолжува со опис на различните фази на развојот на индустријата, што значи и на хардверот и на софтверот и на начинот на играњето, големите кризи и прекршувања, подемот на нови компании, нови платформи и нови начини на играње, сè до сегашниот миг кој најавува повторни промени.
Една од нив е намалувањето на нивоата на морална паника и спомнатата генерална нелагодност кон видео игрите од страна на оние кои не ги играат. Би требало да се искористи овој момент, затоа што до целта, до блискоста помеѓу технологијата и луѓето, има уште многу да се игра.
