Будизмот, христијанството, хиндуизмот, исламот и зороастризмот, сите ја користат калинката како симбол на тенката линија помеѓу животот и смртта. Рабини, папи, кралеви и поети од овошката направиле симбол на едното и на мноштвото, на раздвојувањето и обединувањето, на делот и на целината.
Најраната асоцијација на „зрнестото јаболко“ е онаа со плодноста и репродукцијата. Калинката е поврзувана со божици како Реа, Кибела, Хера, Атина и Афродита. Во древниот грчки мит за Персефона, таа јаде зрна калинка кои ѝ ги дава Aд, господарот на подземјето, обврзувајќи ја да се враќа кај него два пати годишно. Две илјади години подоцна, еден славеј пее во грмушката од калинка пред прозорецот на Јулија, додека го чека Ромео.
Во различни традиции таа е користена како контрацептив, но и како средство за „реставрирање“ на девојчинската невиност. Книга за женска медицина и козметика од 12 век напишана на латински содржи рецепт кој вклучува лушпа од калинка, веројатно поради црвената боја, која според рецептот можела да создаде илузија на химен.
Во предмодерната медицина биле користени коренот, цветот, обвивката, семките и сочните зрна од калинката. Но опсегот на употребата е прилично контрадикторeн - и како лаксатив и како лек против течна столица, и како средство за искашлување и против кашлање, и за расонување и концентрација, и за заспивање. Taка, калинката станува симбол на дуалност, супстанца чии својства не се толку поврзани со нејзините физички карактеристики, туку со културните и општествените сфаќања за нејзината употреба.
