Музичари и уметници воопшто, а ова го знаеме и од биографиите на оние најпознатите, често креваат рака на себе. Тоа се едни од најзагрозените професии кога станува збор за самоубиства. Но други пак имаат многу ниски стапки во оваа смисла. Една таква област е образованието. Националните и државни податоци покажуваат дека, на пример, едукаторите во САД, а тука според нивната класификација спаѓаат професори и библиотекари, е најмалку веројатно дека би умреле на овој начин.
До овој заклучок дошол тим истражувачи во Центарот за превенција на насилство и безбедност на заедницата на Државниот универзитет во Аризона. Тие го менаџираат системот за известување за насилни случаи на смрт, меѓу кои спаѓаат и самоубиствата.
Кога јавното здравство го истражува (ако го истражува) овој аспект, тоа обично се фокусира на високоризичните популации, за да се испланираат и буџетски да се покријат оние делови од населението кои се најризични. Но обратниот пристап - фокусирањето на најмалку ризичните - може да открие нешто повеќе за причините зошто се јавуваат вакви разлики.
Во 2022 во САД просекот на самоубиства бил 14,2 на 100.000 луѓе. Но не сите групи население се погодени еднакво. Воените ветерани умираат на овој начин со повисоки стапки од цивилите, а истото важи и генерално за мажите, старите и домородното северно-американско население или она од Аљаска.
Стапката на самоубиства помеѓу работничката популација расте, и тоа за 33% во последниве две децении. Работници во одредени стопански гранки се попогодени - како на пример во градежништвото и во индустријата. Од друга страна, оние вработени во образованието имаат низок ризик на тоа да умрат од своја рака. Околу 11 на 100.000 машки професори умреле од самоубиство во 2021, а за жените бројката е околу половина од тоа. За споредба, стапката на мажи во уметноста, дизајнот, забавата, спортовите и во медиумите била 44,5 самоубиства на 100.000 луѓе, а стапката за мажи-работници во градежништвото била 65,6.
Од каде ваквата разлика? Секако, како и во секоја професија, и образованието има свои предизвици. Голем број наставници и професори „прегоруваат“ од работа, или страдаат од бројни здравствени проблеми како хронична главоболка, замор, анксиозност и депресија. За толкување на бројките треба да се земе предвид демографијата - непропорционално голем дел од наставниците се жени или пак се мажи и жени кои се во брак - елементи асоцирани со пониска стапка на самоубиства. Луѓето во образование типично самите имаат повисок степен на сопствено образование, што може индиректно да ги заштитува од самоубиство, со повишен социо-економски статус и можност за вработување.
Друг фактор е работната околина. Такви работни места кои нудат поголем пристап до предмети кои можат да убијат, како огнено оружје или лекарства, се поврзани со повисока стапка на самоубиство. Ова може да објасни зошто вработени во полициските сили, медицинските професионалци и војниците покажуваат високи бројки. Компаративно ниската достапност на спомнатите нешта во училиштата можеби придонесува за нискиот ризик. Дополнително, училиштата и кампусите нудат поголеми можност за социјализација и споделување на проблеми, односно пристап до поддршка.
Секако, ова е само статистика и обид да се анализираат причините зад неа, што не значи дека постојат професии кои се тотално имуни од ризик.
