Сè се стишува, сè почнува да тече по мирен тек кај нас нормалните.

А вака човечки, си мислиш и за миг се ставаш на местото на настраданите.

Сите губиме нешто по пат. Работа, брак, стан, сопруг, дедо, комшија, најдобар пријател, гуру, идентитет.

Ама да изгубиш фамилија, дете, комшии, куќа, дом, маалo, населба и сам себе, тоа е гола несреќа на оној кој преживеал природна непогода. И само тој може да разбере. Кој видел дожд од цигли, кој знае каков звук има ураганот кога завива, кој пливал во поплава. Само тој.

Идеме во ресторан. Некој кажа: "Супер се јаде и ништо не кошта, морско колку сакаш, све преубаво". Ама да слушаш совети од луѓе за одмор и ресторани без да ги знаеш, да веруваш на ојле дојле е исто како да читаш Трипадвајзор. Не знаеш како јадат дома, колку јадат, каде биле, колку биле и како израснале. Преголема демократија, никој дипломиран, а сите судии.

Одох ја. Ми го нема минатото. Од "на татко ми" ќе станам "на маж ми". Максимално шовинистички, тотално средновековно. Ќе станеш некој нов, ќе имаш нова кожа, ќе го грешиш потписот на почеток. Ќе го смениш профилот на фејсбук, пасошот, возачката, здравствената книшка и тоа тебе и твојот нов сопруг ќе ве соедини во све живо и диво. Можда и за кредит земање е полесно. Ќе станете едно цело, непорекливо по закон, недискутабилно семејство. Ќе се соедините во добро и лошо, во радост и тага, во богатство, немаштија и во презиме.

Cе мешаат мириси на турско кафе, свежо испечатена југословенска „Политика",  на пита од вишни и битолски јогурт од пола кило во ќесичка. Денес е доста досаден работен поненделник, па можам да дувнам силно и да ја истерам прашината од мојата бавча и да ви кажам, генерацијо осумдести, све што секое лето веќе нема да имаме.

Причината број десет е што ќе го видите животот во вселената. На девето место ќе го ставиме метрото и тоалетите. Има многу повеќе од десет за набројување. Но тоа што ќе се најде на врвот на сите ваши зошто, без разлика на вашата појдовна точка, ќе биде нешто невидливо. Ќе биде нивниот пристап кон малите и големите работи. Ќе биде нивниот модус вивенди кој ќе ве запрепасти. Ќе Биде чувството на колективност кое ќе ве засрами.  Еве зашто човек треба барем еднаш во живот да ја види Јапонија.

"Славјанка е, ама не е лоша. Фино девојче е, работи, вредна е." Ова е само културно кажано дека по вокација и професија не си проститутка. Ќе си најдеш фина работа и ќе се задомиш. Така кога се враќаш во татковината за тебе ќе кажат дека – супер си се снашла. Чим си се омажила и си се вработила, си завршила работа.

Прво, немој да лажеш. Ако лажеш ќе ти порасне носот како на Пинокио. Второ, немој да лажеш пошто на лагата и се кратки нозете.
Трето, не ја кажувај вистината баш секогаш, пред секого, во секоја прилика. Во превод, лажи до јаја.

Точно е дека на сред цел блуд и разврат, ќе бациш и еден куп жаби и романтичните писма ќе завршат во погрешни раце. Нема врска. Сепак можеш да бираш. Ова баба ти не можела. Мајка ти потешко. Ама ти можеш.

И можда нема ни да дојде како што си го замислувал како мал дур ти го раскажувале. Можда нема да дојде со трескавици и грмотевици. Можда ќе дојде како што нема да го замислуваш. Во форма на рака кој ти помага да слезеш од воз или во форма на заскитана порака на некој незачуван број. Во форма на гинеколошки преглед или во форма на оглас за работа. Можда нема ни да приметиш, а веќе ќе биде покрај тебе.

Сликата на твоето гравче во петти месец на повеќето стотици пријатели на Фејсбук не им значи нешто. Некој ќе ти стаи срце одоздола, некој ќе ти каже браво, некој ќе ти стави лајк. Истиот лајк што се става на безобразен виц, на добра песна, на убава фотографија и на смешен статус. Истиот лајк што ти го ставаш кај годе, кога нешто ти е многу убаво, многу забавно или кога се согласуваш, кога потврдуваш. А ти твојата ехографија ја ставаш на такво ниво. За да ти кренат палец. И ти си подобра од мене. Потрудна и поубава мајка. Ти да, јас не.

Една од најлошите временски придавки е "годишен". Малку заради оној носталгичен шарм што си го носи во себе, а малку и затоа што сè што е еднаш во годината е некако малку. Годишниот одмор е сигурно на врв на листа на работи кои ми будат тага. Едвај ќе го чекаш, па после како дошол така прошол, за на крај да се вратиш дома расправајќи се со временските придавки. 

Еден од моите најголеми стравови е еден ден започнам да заборавам зборови. Дека се будам без да се сеќавам на мајчиниот јазик е еден од моите кошмари.

Секогаш наоѓам нешто за да ми се допаднеш. Некој гест вреден за обожавање, мал, а прекрасен гест за возвишување. И ништо од сето ова што ти го кажувам нема никаква врска со моите гледишта, ниту пак со мојата религиска неопределба. Сè ова е надвор од мене. Ова е прашање на чиста човечка симпатија, која за цел се има самата себе. И не ни знам како поинаку да ти кажам, колку те сакам Франческо?

Ќе бидеш провинцијалец затоа што таков си се родил и таков си израснал. Затоа што ќе те чеша твојот мал град каде што нема да знаеш да ја пуштиш душата, за да не те зборат комшиите, а тоа со тек на време ќе направи од тебе фрустрација од крв и месо. Секогаш ќе сонуваш да живееш во метропола, без никогаш да ја дознаеш осаменоста што може да се осети во милионски град. Затоа што си таков, провинцијалец на кој секогаш ќе му бидат битни приказните на другите.

Бракот е една прилично досадна институција.

Не знам од кои причини, секогаш замислував дека првата боенка на син ми ќе биде плава. Како оние нашите на времето. Денес бевме да купиме боици. И првата боенка. Се препираме. Држ-не дај. Знаете кој победи?

Енгри брдс.

По една година и кусур дружење, љубов во бавчите на Трендо.

Денес е ден на мајка ми, а и на мајка ти. Мој, на моите пријателки, на мајките на моите пријателки, на мајка и на мајка ми, на мајка ти стара, молчалива, прекрасна или досадна, зболеста или дебела, избраздена, уморна, болна, распеана, на мајка ти голема, на мајка ти која ти е потпoра, утеха, мелем, сигурност, заштита и среќа. На мајка ти која ти е другар. На мајка ти со која повремено не се согласуваш. На мајка ти која ќе биде многу причини за тоа што си, за тоа што не си и за тоа што ќе постанеш. И на мајка ти која веќе ја нема.

Шо праиме сега ако статусот не ви е баш-баш дефиниран? Пошто денес е во мода да не се дефинираш. Да не се изразиш премногу категорично. Да си стоиш во некоја фаза на статус кво. Ем си, ем не си. Ем си слободен, ем не си дотолку. Да си се курваш на неколку столчиња. Го имаме зборот - труба пријател.

Тоа што си гурман, не прави од тебе автоматски добар кувар.

Кај и да си, на Велигден во Рим да си.

Супер е што денес може човек да си ги поправи мааните. Мали ти се, ти паднале, не се осеќаш убаво во сопствената кожа, не се осеќаш привлечна, не се осеќаш доволно секси, се осеќаш стара и ги гледаш попреку сите девојчиња или девојки убави и здрави како пупунци, нема гајле. Плаќаш, исто како за нов пар чевли и си имаш две големи прекрасни топчести и тврди-цицки. Ај у пичку матер сите.

Доста се жалиш дека не можеш да најдеш работа. Доста ти е криво сè живо и диво околу тебе. Засукај ги ракавите и мисли. И ако ништо не можеш да смислиш, пак мисли. Ако не можеш на најдеш работа, можеш да си ја измислиш сам/a.

Можеме да поминеме и без да ги знаме имињава кои ќе ги прочитате подолу. Да. Можеме и да ги игнорираме иако ги знаеме. Мене ми изгледа фер кога на нештата им се дава сопственото име без разлика дали се панталони, јадења, предмети или луѓе. Од таа причина, денес, станица панталонски речник. Maжи, стоп тука.