Првата светска војна беше културолошко самоубиство што ја уништи европската еминентност. Европските лидери заспани влегоа - како што ќе каже историчарот Кристофер Кларк - во конфликт во кој никој од нив немаше да влезе ако можеа да го видат крајот на војната во 1918.

За време Студената војна, никогаш не верував дека сме во опасност. Кубанската криза, што ми го подрасипа 11-от роденден, ме убеди дека сите ќе имаат малку повеќе разум. Мислев дека телевизиските драми за нуклеарен Армагедон се неубедливи. Не можеа да смислат веродостојна причина за почеток на таква војна. Но, сега тоа делува сосем уверливо.

Како дојде до тоа либералните корифеи да бидат најгласни застапници на цензура и гушење на слободата на говор... во име на демократијата? Дали проблемот со сексуалните малцинства е навистина многу поголем од оној со глобалната сиромаштија? Како во либералниот свет има секогаш пари за финансирање војни, а нема за здравствена и социјална заштита?

Во првата фаза од војната Русите успеаа да стигнат до предградието на Киев, и Украина изгледаше изгубена. Во втората фаза, само четири недели подоцна, жртвата крена глава и врати илјадници населби. Сега третата фаза, започна со чудесна победа на Украина и освојување на Херсон, првокласна стратешка награда на југот. Но наскоро може да падне мрак.

Да се биде внук на Ведрана Рудан има свои мани и предности. Една од маните е дека често ве бркаат од час, ама па од друга страна, таа за тоа ви дава секој пат по 500 куни. Она што не носи добивање џепарац од баба е гледање фудбал.

Мат Таиби го сподели воведниот говор од дебатата на која ќе учествува, од иста страна со авторот на „Војната на Западот“ Даглас Мареј а против Малком Гладвел од Њујоркер и Мишел Голдберг од Њујорк Тајмс. Расправаат околу тоа дали главните медиумски куќи во САД заслужуваат доверба.

Конгресот може да стави крај на војната во Украина и да добие Нобелова награда за мир со започнување на повлекувањето на САД од НАТО, со што ќе ја трансформира Алијансата од моќен офанзивен даб во мал желад кој не ја вознемирува Русија.

Секирата на масовното отпуштање, освен што ги крати отпуштените, прави шубе и кај оние што ќе останат на работа. Менаџерите треба да знаат дека 1% отпуштени значи 31% што сакаат да си одат. „Преживеаните“ вработени имаат корпус деликти дека тие не се непогрешливи.

Тоа непеење на химната на поробувачот е најважен, и можеби единствен вистински настан во првите денови на овој катарски Мундијал, и ако иранските репрезентативци останат непоколебливи во својот чин на отпор и солидарност кон оние што без причина и без вина страдаат и трпат дома во татковината, тоа ќе остане најважниот настан на овој несреќен Катар, што и да се случува понатаму на фудбалските терени. 

Њујорк Тајмс упорно одбива да сфати зошто Трамп сè уште постои на сцената па смета дека на луѓето не им е доволно јасно дека тој е булшит. Мат Таиби уште поупорно им плеснува: Знаат тие дека Трамп е булшит, ама знаат и дека вие сте бетер од него. 

„Ние нема да заборавиме. Тие ја славеа нашата смрт, тие играа на нашите гробови,“ порачува никој друг туку Роберт Малоун, научникот кој иако се смета за изумител на мРНК вакцините на кои се темелат повеќето вакцини против ковид, беше доволно доблесен да ѝ каже не на пандемиската хистерија која заликуваше на атмосферата од наци Германија. Што, не се сеќавате?

Претседателот Бајден по свои зборови е „машина за гафови“. Тоа, секако, не е оправдание, за претседателот да дава лажни и погрешни изјави, пишува проверувачот на факти за Вашингтон пост, Глен Кеслер, во својата анализа на американскиот претседател.

Убава е американската приказна дека глобално се одвива борба меѓу „демократии и автократии.“ Но е само приказна. Суштината е многу поконкретна: пристап до енергијата, одржување на униполарниот свет и зависноста од САД. Најголема колатерална жртва е Германија која неверојатно лесно го прифати предлогот да си пука во колено.      

Без духовитост, или смисла за хумор, нема добар живот. Зошто? Зашто нашиот живот во оваа долина на солзите веќе е сам по себе небеска гњаважа. Кога еден ден човек сфаќа дека нивниот напумпан авторитет е само маска под која го крадат, е - тогаш е моментот да ги исмее и да ги направи мајмуни, што всушност и се.

„Зезање со смрт на анти-ваксер од ковид можеби е морбидно, ама е НЕОПХОДНО“ гласеа колумни во угледни медиуми во хистеричните времиња на пандемијата. Tие некогашни карантински апостоли сега пишуваат нови колумни во кои предлагаат да си простиме за тоа што си кажавме и правевме едни на други во црните денови на ковидот. А извинување, каму?

Што подолго трае оваа прокси војна во Украина, толку поблиску САД доаѓа до директна конфронтација со Русија, а штом дојде до тоа, лесно е да се посегне по нуклеарките. Ако не верувате, посетете ги Хирошима и Нагасаки, градови кои немаа никаква воена важност а Јапонија веќе беше поразена. Беа уништени  само за да се покаже сила.

Иако ковид вакцините немаат што многу да им пружат на младите возрасни групи и не го спречуваат ширењето на вирусот, тие сепак влегуваат во официјалните календари за имунизација. Боцкањето за ковид станува нивна секуларна крштевка, иницијација во телото на граѓанството, доказ дека се подобни да бидат членови на заедницата. 

Мнoгумина адвокати на ЕУ се најдоа во небрано како да ги бранат колонијалните метафори на Борел за „градината и џунглата.“ Не дека не се согласуваат со тоа, туку затоа што е незгодно тоа да се каже 'така отворено'. Таквите како Борел не мислат дека џунглата е само „таму некаде“, туку и во самата Европа, на нејзиниот исток чии домородци се назадни и инфериорни и треба да се цивилизираат.

Смената на Лиз Трас е само уште една Курто и Мурто приказна. Англосферата која еднаш беше мотор на слободниот свет, во 2022 година не е ништо повеќе од илузија. Можеби добро е што милиони умови се освестија за време на ковид хистеријата, откако со свои очи видоа на какви брутални авторитарни мерки се подготвени нивните влади.

Тоа што се случи вчера меѓу Берлин и Париз е навистина загрижувачки, не само за франко-германското партнерство туку и за цела ЕУ, пишува новинарот на Политико задолжен за покривање на германската влада, Ханс вон дер Бурхард.

Во таа склеротична партија веќе нема место за слободномислечки луѓе, пишува Брендан О’Нил за одлуката на Тулси Габард да ја напушти нејзината матична партија. Таа долго ѝ бодеше очи на бањатата елита со богохулења од типот - во женски спортови треба да учествуваат само жени. Ма, свашта! Ја имаме Тулси и на подкаст кај Роган.

Како што украинската војска изјавува дека се надева дека нивната офанзива до зимава ќе стигне до Херсон, така Русија продолжува со подготовките за контра-офанзива која би можела да почне веќе следниот месец. Исходот од таа битка најверојатно ќе биде крвав и разорувачки, ама малку е веројатно дека ќе ја реши војната.

На Мат Таиби не му се верува дека приглупата герила- акција „со супа против Ван Гог“  е само смешна, кога се случува сред повеќегодишна војна против уметноста, книжевноста, музиката, хуморот, па дури и математиката и науката. Му се чини дека ваквите допрва фаќаат залет и дека нема уште долго да се смееме.

Вашингтон ја губи својата моќ во ОПЕК, Саудијците не се послушни како некогаш, светот влегува во муилтиполарност а војната во Украина е војна на Западниот финансиски сектор против енергетскиот сектор во кој доминираа Истокот. На првите им е јасно дека, енергијата, за жал, не може да се печати како парите.