Последниве неколку недели Колбер и неговите фанови ги минаа потсетувајќи на најдоброто од неговото шоу. Она за што помалку се зборува кога се прави ретроспектива на неговото медиумско влијание е начинот на кој ги промовираше писателите и читањето воопшто.

Иако можеби звучи како њу ејџ мантра, ние реално го дишеме истиот воздух како и остатокот од планетата. И не само тоа, туку вдишуваме и атоми на Шекспир или на Да Винчи, како и парчиња од нашиот сопствен здив, оној првиот којшто сме го испуштиле кога сме се родиле. 

Тоа за многумина е едно од оние животно тешки прашања или камен на сопнување во дискусија, како избор помеѓу пастрмајлија со или без јајце. Ама кога треба да се одлучите помеѓу двајца екстремно талентирани и славни музичари кои патем свиреле во иста група, работата е уште покомплицирана.

Нешто помеѓу помен и трибјут, во њујоршкиот Челси Хотел се отвори изложба на слики на еден од основачите и според многумина ’рбетот на славниот панк бенд. Тоа што таа е организирана токму во овој хотел има и посебна симболика.

Имаше и добри книги, музика, графички дизајн, претстави. Ама изгледа изминатата година ќе биде запамтена најмногу по одличните филмови.

Познатиот пајтоновец, помеѓу сите негови таленти, го има и оној убаво да раскажува за деца. Една негова книга од 1985 сега се поставува во Лондон, во форма на музичка претстава.

Иако на моменти балансира на фината граница на мелодрамата, филмов не може а да не ве освои. Причина: во него игра Бил Мареј, и тоа во тандем со едно преслатко дете.

Иако личи на репортажа или патепис, оваа приказна на Димса, кој во неа е во улога на шофер и придружник на Фолтин на нивен концерт одржан овој Илинден во Mинхен, е нешто многу повеќе од тоа. 

Двајцата ќе бидат продуценти на нова серија на HBO, засега насловена како „Ненасловен рокенрол проект". Темата барем на еден од нив му е добро позната: музичките 1970-ти. И музичарите од тоа време, кои сега почнаа да заминуваат од старост. 

Поезија илустрирана со фотографии - тоа е содржината на книгата која се планира да излезе во октомври 2015. Додека ја пишувала Харви ни била блиску, во соседно Косово. 

Роланд Ламб долго време им љубоморел на гитаристите или саксофонистите, на начинот на кој тие можат да ги третираат нотите, нијансирајќи ги и давајќи им личен печат, нешто што тој многу потешко можел да го постигне свирејќи пијано. Неговото решение - футуристичка верзија на овој инструмент.

Повод за овој текст ни е вест излезена од глобалното дно, која вели дека пензионер од Британија бил осуден на две години затвор затоа што сексуално се изживувал над - ласиче. Иако е неспособна да оди во чекор со апсурдноста на животот, новата таканаречена еротска книжевност сепак дава сè од себе. Спојлер: ежови.

Нивните имиња во иста реченица ни звучат како нешто помеѓу руско комично дуо што степува, до другарчиња што седат во иста клупа па често ги прозиваат еден по друг. Ама никако не би помислиле дека едниот му бил инспирација на вториов. Сè до сега.

Генерално сме против зипување на значајни книжевни дела во неколку реченици, бидејќи тоа создава лажен впечаток дека со тоа навистина се исцрпува нивната содржина. Но, ова ова се филмчиња кои функционираат како визуелни хаикуа од романите на Ерни.

Што се случува кога музичка ѕвезда има мерак да направи претстава, ама таа почнува да губи пари? Нормално, ѕвездава се фаќа за микрофон, и влетува на сцена. Одма друго. 

Она што физиката се обидува да го објасни преку комплицирани формули, јазикот си го илустрира многу едноставно - во англискиот постојат варијанти на еден израз кој го опишува односот кон времето на различни етнички, расни и други групи. Може да се примени и на поединци, кои не фермаат кога некој ги чека со часови.

Неговите композиции траат и по три часа, а ги свири на памет, со неверојатна брзина. Тврди и дека еднаш заспал на пијаното, но неговите прсти продолжиле да се движат. Откачен и по малку арогантен, тој е сепак млазен авион во светот на пијанистите.

Кое е доминантното чувство кое создава тензија во одредена сцена? - ова било основното прашање од кое се раководел Оскаровецот со шестдецениска кариера при снимањето на неговите филмови, кои денес се сметаат за класици. Дури и да не сте чуле за „Кој се плаши од Вирџинија Вулф“ или за „Квака 22“, ликот и делото на г-ѓа Робинсон од „Дипломец“ ви е сигурно познат. 

Кога главниот лик треба да направи избор кој може да има судбоносни последици по него, често во филмот има некој кој тоа го изговара гласно, за на сите да ни е јасно каква е работата. Но има и посуптилни, чисто визуелни начини да се долови ваквата недоумица.

Еден њујоршки дизајнер се обидува да ги преиспита постулатите врз кои почива технологијата - брзината и постојаната иновативност. Неговата верзија на познати видео игри се во форма на коцка, и на нив може да правите само еден потег дневно.

Кејв и композиторот Николас Ленс во бриселската опера Ла Моне направија претстава посветена на траумите кои ги предизвикува војната воопшто. Истовремено, истапија против буџетските скратувања во областа на културата кои ги прави владата на Белгија.

Рачно направени гас маски, штитови во вид на корици од книги, мали дронови - сите овие се предмети поврзани со протестни движења низ светот. Изложбата на која се претставени слободно можела да се вика и „Предмети на непослушните“.

Има две работи кои можат да помогнат во толкувањето на овој филм: истоименото дело на Томас Хобс, библиската приказна за Јов и митолошката слика за Левијатанот. Но и без ништо од сето ова, трагичната приказна за беспомошноста на малиот човек пред корумпираното и аморално чудовиште од систем не може а да не ве допре.