„Ќе заминам во мир, нема за ништо да жалам, а особено не за ова посрано време.“

Досега биле воздржани, средени жени што сакале да остават добар впечаток. На Миријам Марголис не ѝ е дојдено до впечаток.

Сме имале повеќе „што има во ташна“ овде. Сите престануваат да бидат битни кога ќе се појави Роси Де Палма.

Режисерот кој доби Златна палма за „Париз, Тексас“ и оваа година има два филма во Кан, се жали за новите приказни во мејнстримот.

Алма Малер не била обична жена: првиот бакнеж ѝ бил со Густав Климт, водела дневници за животот во Виена како Анаис Нин за Париз (со уште повеќе лажење) и толку го излудела љубовникот што побарал да му се изработи секс-кукла што ќе личи на нејзе кога ја прекинала аферата.

Сака да собира коли и скапи имоти, ама освен тоа, прилично е штедлив.

Пред 50 години, хорор филмовите беа за никаде - а од оваа перспектива е уште полошо со оглед на тоа што сме во ситуација на „сѐ видено“. Технички беа ограничени, со пуста желба да преминуваат граници со мали буџети, па филмаџиите беа приморани да ја пуштат имагинацијата на најјако.

Идеме во ресторан. Некој кажа: "Супер се јаде и ништо не кошта, морско колку сакаш, све преубаво". Ама да слушаш совети од луѓе за одмор и ресторани без да ги знаеш, да веруваш на ојле дојле е исто како да читаш Трипадвајзор. Не знаеш како јадат дома, колку јадат, каде биле, колку биле и како израснале. Преголема демократија, никој дипломиран, а сите судии.

Туџе нечемо своје не дамо. Па ни критика. Затоа се осеќам глупо ко Претседател на држава на маргини на самит секогаш кога некој надворешен извор ќе напише некоја бљувотинска критика за нештата кои ги сакам, а си носат предзнак „мое" или „наше". Како вели Владо Јаневски: „Ова е само наше Скопје, тука ми е се..." /освен креативноста, честа и оригиналноста/. Ама мене стварно ми е тука скоро сè и стварно сакам да го видам градов поубав и понасмеан. Шо ме закомати сеа пак за Ск да се фаќам?