Сме правеле глупости и сме се ставале во некакви ситуации како тинејџери, како дваесет и триесет и кусур-годишни. Е па, после 40, се нема време за глупости.
Престанува:
- Да ти е гајле што мислат другите за тебе
- Да догледуваш и да дочитуваш нешто досадно
- Да одржуваш еднострани односи
- Да спиеш по туѓи дневни, наместо во хотел, кога одиш во друг град
- Да готвиш за празници
- Да се жртвуваш за други
- Да се возиш на ролеркостери што ти создаваат вртоглавици
- Да носиш градници со жици
- Да си го комплицираш утрото со некакви рутини
- Да трпиш роднини што се јавуваат само кога им треба нешто
- Да носиш штикли
Поентата на сево ова нетрпење?
Раат.
