Во времето кога флертот морал да биде суптилен, а секој потег внимателно измерен, лепезата станала најмоќниот комуникациски уред на една дама. Особено во балските сали на 18. и 19. век, каде што правилата на пристојност биле строги, а љубовните игри се одвивале под надзор на придружничките.
Едноставни движења носеле скриени пораки. Ако лепезата се стави на десниот образ, тоа значело „Да“, а на левиот - „Не“. Нежно мавтање кон некој маж било покана за разговор, додека поставена пред лицето и краток поглед преку рабовите на лепезата значеле само едно - „Следи ме надвор“. На балконите, каде љубовните шепотења станувале поверојатни, движењето на лепезата кон усните било недвосмислен сигнал: „Бакни ме.“
Дури и падната лепеза имала своја симболика. Ако мажот ја подигнел, тоа било прифаќање на играта и знак дека сака подобро да ја запознае дамата.
Иако денес звучи романтично, овој таен јазик бил сериозен облик на комуникација во општество што ги ограничувало женските гласови.
