Џастин Трудо покажа како се блокира а сега една џиу-џицу академија постираше видео упатство како најефикасно се реагира на непријатниот начин на ракување на Доналд Трамп, кога ти ја држи раката и те влече кон себе. Зафатот се вика „гускин врат“ и ќе биде весело ако некој државник се охрабри да го изненади плавушанот и да му го демонстрира потегот.

Сите оние луѓе, што на сите оние дијзајнери, уметници, фотографи и слични занаетчии, им побарале да им сработат нешто гага па парите после ќе стигнат, олицетворени во колекцијата на една изгорена дизјанерка.

Од рубриката што може денес да те дочека на автопат во екс-СССР: пилот слетува воен хеликоптер на автопат во Казахстан за да праша еден од камионџиите каде се наоѓа.

Турскиот султан е Мехмед Четврти. Козаците се од Запорожје. Се спукуваат кај утврдувањето Сич, при што полошо минува османлискиот аскер. Набргу Козаците добиваат писмо од султанот. Набргу и султанот добива одговор од нив.

Ќе добиете фрапантна слика за проблемот со светската сиромаштија и луѓето што би сакале да избегаат од неа кога ќе ја видите оваа страшно ефектна презентација во која секој еден милион несреќници (луѓе што живеат со помалку од два долари дневно) се претставени со една мастика за џвакање (саказ, жвачка..). Во исто време, ќе ви стане јасно зошто се јалови обидите да им се помогне така што ќе бидат примени како бегалци. А постои само едно единствено решение. 

Овој пат нема да можеш да си ја замачкаш совеста со лајкување или шерување статуси на Фејсбук, туку од тебе се бара конкретна помош - секогаш кога ќе видиш Данец / Данка на сонце, кажи им да се тргнат. Истото важи и за сите останати што се со гејша тен на кожа.

Движењата на јато птици (или риби) е една од најголемите мистерии на светов. Кој тука дава команда, како ова функционира, комплетно нејасно. Ние луѓето на зелено на семафор не можеме да тргнеме како што треба а тие во секунда синхронизирано менуваат правец. Како да се од друга планета. Или пак можеби ние сме од друга планета. Некоја која решила да се ослободи од својата шкарт роба.

Како татко греота е да дозволиш ќерка ти да има над 30 видеа за шминкање на Јутјуб, а ти никако да не си направиш мерак од тоа, па макар тоа било и да коментираш едно цело нејзино видео за шминкање. П.С. во негова изведба ова некако звучи многу појасно.

Човеков живее на четири дена одење од најблискиот автопат, не од најблиската продавница, туку од најблискиот автопат. И ова не е некоја срцепарателна сторија за некој изгнаник отфрлен од цивилизацијата, напротив тој е оној што решава дека и дал доволно шанси на цивилизацијата, и дека ќе проба со самотија, сред национален парк.

Никогаш не сме помислиле дека песокот може да стане дефицитарна стока на Земјава. А така стоеле работите.

Наводно ова зло е креирано од Ајнштајн, и наводно само 2% од светската популација може да го реши. Во основа имаш 5 куќи со различна боја, во која живее човек од различна држава, со различен миленик, пие различен пијалок и пуши различни цигари. Ти треба да дознаеш кој од нив 5 чува риба. Имаш 15 ставки што треба да ти помогнат. Зошто зло? Почни да решаваш, па само ќе ти дојде.

Емисијата на Џон Оливер трае 30 минути, 23:49 од овие 30 беа посветени на новиот американски претседател, што до некаде е разбирливо ако се им предвид дека му го собира уште од пред изборите бидејќи минатата сезона му заврши на 13-ти ноември, една недела пред изборите. Почна 4-та сезона.

Една уникатно данска дилема: ако Данците се на прво место во светот по среќа и задоволство од животот (а се, според најразлични истражувања), зошто тогаш не се на последно место по бројот на самоубиства? Една од причините е што е многу поголем товар да живееш несреќен, во место каде што сите се среќни. Ама има и друго.

1991 година, доделување на престижните награди на американската филмска академија. Во конкуренција на Ал Пачино и Енди Гарсија, Оскарот за најдобра споредна улога ја добива Џо Пеши, за улогата во филмот Goodfellas. Го слуша своето име, станува и одржува говор како сè уште да е Томи ДеВито, само на условна казна чие прекршување би му донел доживотен затвор.

Нема еднаш Бур да се има појавено кај Конан а тоа да не биде урнебесно добро. На пример кога ја закачи Опра и нејзината лажна вџашеност од „социопатот на точак“ Ленс Армстронг.

Старата лекторска изрека гласи "цела среќа што не се родивме во Германија". (А ако ја немаат оваа изрека треба под итно да ја воведат!)

Има комичари како Луис СиКеј кои имаат префинета структура на своите приказни (види „Анатомија на еден виц“). Милтон Џонс е поинаков. Кај него има само премиса (нафрлување топка) и штос (забивање). И цар е во тоа. 50 минути луцидни набаценки и забивања.

Британецот во формат во кој гостинот пробува пилешки крилца, спремени со различни дози на лутина, од умерени па сè до оние кои носат име „Зомби Апокалипса„ или „Мега смрт“. Попат и пикантни муабети за религијата, кретените кои го следат на Твитер а се нервираат од него (примерот кој го дава за споредба треба бескрајно да им се повторува на такви твитерџии), ќелаицата на Карл Пилкингтон и друго.

Она што сфативме од видеото е дека во британскиот парламент имаш право да му се дереш на противникот, исто како што противникот има право да ти се дере на тебе, додека во исто време сите што не се на говорница имаат право да ти дофрлуваат и да навиваат, ама во моментот кога спикерот на парламентот ќе стане од столче, секој присутен има право само на апсолутен молк. Само да приметите како премиерката Тереза Меј чучнува со стравопочит.

Видеозапис од последните денови на Ниче, откако германскиот филозоф доживеа комплетен ментален колапс, тоест полуде. Нема ништо шокантно во снимките, па сепак се тажни и некако длабоко вознемирувачки.

Без помпа и надмени јуристички паламудења, судија кој не заборавил дека пред себе има и луѓе, а не само закони.

Досадната зима полека се повлекува а вредните раце на македонските урбани земјоделци едвај чекаат да ги засукаат ракавите и да ја подготват својата бавча за предизвиците на повисоките температури. На здравје копање и афтер копање.

„Пред дождот“ дојде како Deus Ex Machina, да ми го спаси животот. Тоа е вистината.

Некаква прастара македонско-британска репортажа од 1972 година по повод "охридскиот" воз што проаѓа 60 километри за 3 часа, чиј главен лик е железничарот Петре, неговите филозофски дилеми и зенот и идилата што се вика живот во Охрид во 70-те.