Во почетокот на 1920-тите, режисерот Лоренс Тримбл и сценаристката Џејн Мурфин долго време барале соодветно куче за авантуристички филм. Тие го нашле токму во германскиот овчар Ецел фон Оеринген, обучен во полицијата во Берлин и користен од Германскиот црвен крст за време на Првата светска војна. Откако бил донесен во САД, добил уметничко име – Стронгхарт – и брзо станал филмска ѕвезда. Во 1921 година, Тримбл и Мурфин основале продукциска куќа само за неговите филмови.
Стронгхарт снимил шест успешни неми филмови и станал претходник на други славни кучиња актери како Рин Тин Тин и Бенџи. Во 1925 година, популарноста на германските овчари во САД нагло пораснала, најмногу поради неговиот успех. На екранот тој толкувал улоги на волк-куче и херој што спасува невини луѓе. Првиот филм, „Тивкиот повик“ (1921), заработил околу еден милион долари – огромна сума за тоа време. Во други филмови, како „Љубовниот господар“ (1924), критичарите опишувале сцени во кои кучето се бори со смртта и покажува неверојатна емоционална изразност.
За време на снимањата, Тримбл користел команди како „играј“ или „удри“ за да го научи кучето на спонтано однесување. Стронгхарт се одликувал со особена поврзаност со луѓето околу него – Тримбл велел дека не мора ни да зборува, доволно било да почувствува емоција, а кучето веднаш ја пренесувало.
Филмовите со животни во тоа време не биле само за деца, туку за поширока публика. Стронгхарт бил опишуван како „акциски херој од немиот филм“, налик на подоцнежните Ван Дам или Шварценегер. Иако многу од неговите филмови денес се изгубени, делови од „Враќањето на Бостон Блеки“ (1927) сè уште може да се гледаат. Во една сцена, кучето се наоѓа во куќа со искривувачки огледала, лае по својот одраз и дури скока низ стакло за да го совлада негативецот.
Стронгхарт стекнал огромна популарност, добивал илјадници писма од обожаватели, па дури „потпишувал“ автограми со шепата натопена во мастило. Заедно со својата партнерка Леди Џули, исто германски овчар, настапувал на филм и дури на изложби како Вестминстер Дог Шоу во Њујорк.
Со текот на времето, неговата слава ја надминал Рин Тин Тин, кој продолжил да глуми и во првите звучни филмови. Во 1929 година, Стронгхарт добил изгореница на сет, која се претворила во канцер и починал во јуни истата година. Вестите за неговата смрт биле пренесени низ целата земја, а новинарите пишувале дека „светот на кучињата е подобар затоа што Стронгхарт постоеше“.
По неговата смрт, писателот и спиритуалист Џ. Ален Бун, кој често се грижел за кучето, објавил книги во кои тврдел дека и понатаму комуницира со него. „Писма до Стронгхарт“ (1939) и „Сродство со сè што е живо“ (1954) станале класици на спиритуалистичката литература. Во писмата Бун пишувал дека кучето не е мртво, туку уште живо во неговото духовно присуство. Читателите реагирале со емпатија, особено во времиња на несигурност, како Големата депресија и Втората светска војна, кога ваквите идеи нуделе утеха. Стронгхарт останал запаметен како првата голема филмска ѕвезда меѓу кучињата, симбол на верност, храброст и врската меѓу човекот и животното, и како инспирација што продолжила да живее и по неговата смрт.
