Изразот „сечење на високите булки“ потекнува од описот на римскиот историчар Ливиј на кралот-тиранин Луциј Тарквин Гордиот (Lucius Tarquinius Superbus), последниот, седми цар на древен Рим пред создавањето на Римската република. Преданието вели дека во еден момент кај него дошол гласник со порака од неговиот син Секстус, во која го прашувал што треба да стори следно во Габиј, откако ја презел власта во овој град.
Наместо вербално да му одговори на гласникот, Тарквин го однел во градината, зел стап и со отсечни движења почнал да мафта со него, отсекувајќи ги главите на највисоките булки кои растеле таму. Курирот се вратил во Габиј и му раскажал на Секстус што видел. Пораката била примена - синот сфатил дека татко му сака да бидат убиени сите еминентни луѓе во градот, што и го сторил.
Изразот стана популарен во Австралија и Нов Зеланд многу години подоцна, во 1980-тите, кога во бизнис заедницата почна да се користи за оние кои намерно критикуваат други кои се поуспешни од нив. Феноменот доби карактеристика на синдром кој наводно доведе до самоубиство на некои бизнисмени по негативни медиумски покривања на нивната работа.
Сепак, поговорки со слична порака има во различни култури, како во Јапонија, каде се вели „шајката што штрчи го добива чеканот“. Во Данска постои тн. Закон на Јанте создаден од данско-норвешкиот писател Аксел Сандемос во неговиот сатиричен роман „Бегалецот ги преминува неговите граници“ од 1933. Опишувајќи го егалитарното скандинавско општество, „законот“ во десет точки вели дека никој не е посебен или подобар од другите, па оттаму и не треба да се прчи. Во македонскиот најблиску до оваа поента е - Кој високо лета, ниско паѓа.
