Во 1970 Метју Бруколи ја објавува книгата „Новинар-жолтоклунец" (Cub Reporter), за почетничките денови на Хемингвеј во новинарската професија. Шестмесечната пракса во „Канзас сити стар" била одлична школа за тогаш осумнаесетгодишниот Хемингвеј, кој на овој начин не само што го печел занаетот туку и сопствениот стил.
Тој бил толку мотивиран да најде тема за неговите статии, што трчал по улици, следејќи возила на итна помош, за да дознае што се случило. Текстот под наслов „На крајот на една трка со амбулантна кола" од 20. јануари 1918, повеќе личи на краток расказ отколку како новинарски текст.
„Болничарите од ноќната смена чекорат низ долгите, мрачни ходници на Џенерал хоспитал со неподвижен товар на носилката. Вртат кон приемното одделение и го префрлуваат несвесниот човек на операционата маса. Неговите раце се со рани, целиот е разбушавен и испокинат, жртва на улична тепачка близу градскиот пазар. Никој не знае кој е, но една сметка на име Џорџ Андерсон на 10 долари, рата платена за дом во мал град во Небраска, служи за негова идентификација.
'Џорџ' само ја подигна раката како да сака да грабне нешто. Болничарите бргу го фатија за да не се истркала од масата. Си го почеша лицето на уморен, резигниран начин кој изгледаше речиси смешно , и повторно си ја стави на страна. Четири часа подоцна умре."
Самиот Хемингвеј подоцна во животот изјавувал дека најомилена статија од тој период му е „Мешавина од војна, уметност и танцување" од 21. април 1918. Тогаш веќе го имал напуштено она типичното новинарско „кој, што, каде, кога", и го започнал текстот со сцена како од роман:
„Надвор една жена, на мокриот тротоар осветлен од уличната светилка, чекореше низ меќавата и снегот".
Приказната требало да биде во врска со игранка на војници со госпоѓици од некаква школа за убави уметности. Но наместо тоа тој се фокусирал на споредбата на среќните парови на журката со осамената шетачка на улицата, за која индиректно дознаваме дека е проститутка.
Овие рани текстови на Хемингвеј ја покажуваат неговата раскажувачка техника - да открива повеќе за природата на луѓето отколку за некакви празни факти, и да известува за настаните повеќе преку внатрешни отколку преку надворешни референци. Сето ова подоцна ќе биде карактеристика на неговиот книжевен стил.
Повеќе на темата тука
