Нов, досега необјавен расказ на Нобеловецот, зборува за и не така необична тема за овој писател - лов на големи риби. Но во атмосферата на текстот има нешто многу поскромно и помалку грандиозно отколку во „Старецот и морето“. Едноставна потрага по риба, која самата по себе има смисла, без оглед на уловот.

„Оние што пишуваат прирачници за самопомош во однос на другите писатели се како жаби во споредба со цицачите; тие не се раѓаат, тие се мрестат“. Така напишал влијателниот новинар на Њујоркер, Двајт Мекдоналд во 1954. Но поделбата на „сериозни“ и „популарни“ писатели не била секогаш толку ригидна колку што изгледа. 

Нова книга од италијански автор го истражува пријателството помеѓу Хемингвеј и тинејџерката Адриана Иванчиќ, кое траело осум години.

Досегашниот консензус помеѓу психијатрите беше дека Хемингвеј се самоубил како резултат на биполарно нарушување, или пак дека само премногу пиел. Нова книга тврди дека славниот автор страдал од хронична трауматска енцефалопатија.

Царот на „гонзо новинарството“ во својата кариера направил разни глупости, со кои и денес се занимава неговото семејство. Најновото е дека на имотот на Хемингвеј се вратени рогови од елен, кои Хантер просто си ги собрал при неговата посета.

Генерално сме против зипување на значајни книжевни дела во неколку реченици, бидејќи тоа создава лажен впечаток дека со тоа навистина се исцрпува нивната содржина. Но, ова ова се филмчиња кои функционираат како визуелни хаикуа од романите на Ерни.

Навистина не е мое да се мешам, ама мое е да кажам дека не е убаво да се полниме со злоба и нељубов. Не е мое да се мешам, ама се плашам дека и Велигденското торжество ќе го расипеме со тоа што годинава Велигден се паѓа помеѓу прв и втор круг на изборите. Немој и од него политика да направиме, ве молам. Далеку е другата Прочка за да си ја простиме таа глупост потоа.

Пред да стане книжевен џин, Хемингвеј бил стажант во весникот The Kansas City Star, во кој во текот на 1917/18 објавил неколку статии. Преку нив може да се следи развојот на неговиот стил, од сирово новинарски, до таков кој ќе заслужи Нобелова.

Некои мајки сакаат не само добро да ги запомнат, туку и да ги архивираат и најситните детали од растењето на нивните малечки - стратегија која во некои случаи се покажува како корисна за историјата на книжевноста. Како во случајов, со „Радосницата“ на мајка му на Хемингвеј.

Во 1935-та, Хемингвеј одговара на еден текст од рускиот преведувач и критичар Иван Кашкин. Писмото го завршува со пост-скрипт во кој ја објаснува својата љубов кон алкохолот (нешто за што Кашкин му забележува).

Ако си млад писател кој допрва има намера да се пробива во книжевниот свет, да објават твој расказ во престижно списание е рамно на добивка на лото. Обратно, да бидеш одбиен може да те пресече за цел живот. Тоа за малку можело да му се случи на Хемингвеј. Ама страчка, има врачка.

Да си потомок на познат автор и да го носиш неговото презиме сигурно некогаш во животот се исплати. Но генетското наследство понекогаш знае да биде и товар. Мериел Хемингвеј, внуката на Ернест, раскажува за ова во документарец кој е дел од овогодинешната програма на Санденс.

Клајв Овен и Никол Кидман во HBO филмот за еден од најпознатите книжевни парови во историјата, во режија на Филип Кауфман („Неподносливата леснотија на постоењето", „Хенри и Џун").

Жената која го инспирирала Хемингвеј за еден од главните ликови во „За кого бијат камбаните" почина на 91 година.

Деновиве почнаа да се појавуваат „компромитирачки" информации за Хемингвеј, главно во форма на до сега непознати преписки помеѓу него и негови блиски пријатели, кои го прикажуваат во сосема спротивна светлина од онаа на мачо писателот - алкохоличар, со камено срце.