За време на петмесечната опсада на Париз, на крајот од Француско-пруската војна (1871), градот бил целосно опколен од војските на идното Германско царство. Намерата била населението да се принуди на предавање преку бомбардирање и, уште поефикасно, преку глад. Недостигот од храна драстично ја сменил секојдневната исхрана на Парижаните. Симбол на тој апсурд и очај е божиќното мени во еден од најелитните париски ресторани, кое вклучувало јадења како супа од слон, пржени парчиња камила, чорба од кенгур, мечкини ребра, волк со сос, мачка со стаорци, па дури и антилопа со тартуфи, а како предјадење – полнета глава од магаре. Овие јадења биле подготвени од познатиот готвач Александар Етјен Шорон во ресторанот „Воазан“, на улицата Сен-Оноре.
До четвртиот месец од опсадата, населението било на работ на изгладнување. Војната започнала поради непромислената одлука на Наполеон Трети да ѝ објави војна на Прусија, тврдејќи дека бил навреден од прускиот владетел. Прускиот премиер Ото фон Бизмарк, со добро подготвена војска, сакал Париз да биде напаѓан до брза капитулација, но кралот на Прусија го одбил тоа и наместо тоа одлучил градот да се скрши преку глад.
Додека пруската команда удобно била сместена во Версај, во Париз се повторувала мрачна историја: луѓето почнале да колат и јадат кучиња, мачки, гулаби и стаорци. Пред месарниците имало редици, а се продавале дури и остатоци од месо од домашни миленици. Во периодот меѓу септември 1870 и јануари 1871 биле заклани околу 65.000 коњи за исхрана, меѓу кои и два пастува на самиот Наполеон Трети. Историчарите сметаат дека токму тогаш се зацврстила навиката за консумирање коњско месо во Париз, а дури и на почетокот на 20-ти век сè уште постоеле месарници за кучиња и мачки. Сликарот Едуар Мане во писмо до сопругата запишал дека во Париз веќе има месари за мачки, кучиња и стаорци и дека, кога воопшто можат, јадат само коњско месо.
Кога и тоа не било доволно, на ред дошле и животните од зоолошката градина „Жарден де Плант“. Повеќето биле убиени и продадени на месарите, освен мајмуните, кои биле поштедени затоа што јадењето би наликувало на канибализам, како и лавовите, тигрите и нилските коњи, за кои се сметало дека се небезбедни за консумирање. Меѓу убиените биле и двата славни слона, Кастор и Полукс, некогаш миленици на париската публика (Кастор е на сликата погоре). Готвачи како Шорон имале слободен избор од овие „егзотични“ животни.
Според историчарите, гротескните и шокантни менија на Шорон биле негова лична сатира и критика на бесмислената и апсурдна војна – еден вид пародија на војната, сервирана на чинија. И други ресторани продолжиле со сличен инает, нудејќи „луксузни“ јадења среде глад и страдање. Се раскажува и анегдота за дама која, згрозена од понудата на пржени стаорци, побарала салата, на што келнерот иронично ѝ одговорил дека тоа е ресторан, а не ливада.
На крајот, Бизмарк ја наметнал својата волја и германската артилерија испукала околу 12.000 гранати врз Париз во текот на 23 ноќи, при што околу 400 луѓе биле убиени или ранети. Падот на Париз ја означил завршницата на Француско-пруската војна и раѓањето на модерна Германија. Но, и покрај ужасот, Парижаните не се откажале од духот на отпор, од радоста на живеењето и, можеби најмногу, од својата висока кујна.
Огорчени од поразот, Французите веднаш почнале да се подготвуваат за следната пресметка со Германија, градејќи сојузи што подоцна ќе доведат до Првата светска војна, а потоа и до Втората, кога Париз повторно ќе биде окупиран. Таа историја останува како мрачен потсетник – „храна за размислување“, иако тешка за голтање.
