- Кога луѓето престанале да бидат номади, веќе не можеле просто да ги остават изметот зад себе. Од тогаш до денес се бориме со овој проблем - секаде каде што сме ние, таму се видливите (и миризливи) траги на функционирањето на нашиот систем за варење.
- Некои од нашите предци креирале „места за какање“ вон селото, или зад грмушките или под дрјвата. Други оделе близу реките, за изметот да го носи водата (а може и за инет на селаните во селото подолу). Сè додека населбите биле мали ова функцонирало, но кога малите села прераснале во градови, кога полињата и шумите се смалиле...е тогаш изметот навистина почнал да смрди.
- Инженерскиот одговор на оваа ситуација била водата. Миноанците се сметаат за заслужни (или виновни) за тоа што го научиле човештвото да го исфрлаат изметот во канализација, односно во подземна вода. Но голем број канализациски системи кои ги користиме денес постојано ги загадуваат водите, и придонесуваат за токсични цветања на алги и уништување на крајбрежните мочуришта.
- Како најава на нова архитектонска публикација „Артемушкин и Скопје“, која го истражува творештвото на еден од најголемите градители од периодот меѓу двете светски војни, авторите Ноеми Чаусидис и Мартин Ефремовски нудат уникатна прошетка низ нејзината содржина.
- Настанот ќе се одржи оваа сабота – 16-ти ноември, во 12:00 часот, и ќе започне од фонтаната Лотус на влезот во Градскиот парк.
- Ќе бидат посетени познатите палати Рубен, Бојаџиеви и Арапска куќа, но исто така ќе се откријат и помалку познати примери од творештвото на Артемушкин кои често ги игнорираме во секојдневниот живот низ Скопје. Регистрација е обврзна, на линкот.
- „Орбитал“ на британската авторка Саманта Харви, е романот којшто ја доби престижната Букерова награда за проза за 2024.
- Станува збор за приказна за шест фиктивни астронaути (мажи и жени) на Меѓуародната вселенска станица кои во текот на едено деноноќие искусуваат 16 изгрејсоцна и 16 зајдисонца. Таа е опишана како „медитација за Земјата, убавината и човечките копнежи“.
- Со само 136 страници, „Орбитал“ е втора најкратка книга која ја добива оваа награда. Таа е за четири страници подолга од „Крај брегот“ на Пепелоп Фицџералд, која доби Букер во 1979.
