Ѕоф: Не го убивај копиљот у себе
- Идам некња на една свадба, одма после четириеседна година од матура. Мојата средношколска другарка Вики, позната мачкица од она време, го жени синот. Уредно нѐ покани (не баш) сите од наш клас, али мене одма ми беше јасно кој ќе дое, а кој не. Увек истите доаѓаат и увек истите не доаѓаат. Ги посматрам овие првиве и закључуам дека само по една ствар се разликуeме од оние вторите; ние седум – осум души сме одлучиле цел живот да го негуеме детето у нас, док овие другиве го имаат утепано уште у времето коа Тито првпут го заболе ногата.
- Животот е состаен од големи срања и мали задоволства. Срањата се неизбежни, што би значело дека треба да се радуеш на малите задоволства. И, нормално, да глеаш да ги има поише, пошто детето нема појма што се срања и ужива у секоја ситница.
-
Ако си го убил или ти е пред умирање (се мисли на детето), деноите ќе ти се сведат само на:
- Да се јавам у утринската ТВ емисија и да им се наебам мајке.
- Да ги изглеам сите вести од пет поручек до смрт.
- Штокур ќе идам со школскиве другари на свадба кај на Вики синот. Едни те исти муабети. Боље да си глеам „Само вистина” со Љубомир Гајдов.