Иако контролираат помалку од една четвртина од обработливото земјиште, малите семејни фарми обезбедуваат храна за околу 70% од светското население. Тие се поефикасни од индустриското земјоделство во зачувување на почвата, водата и биодиверзитетот, па затоа се сметаат за природна бариера против климатските промени. Сепак, селанството денес се соочува со длабока криза – политичка, економска и еколошка.
Во последните децении, неолибералните реформи и глобалните корпорации презедоа контрола врз селото. Се укинаа државните банки на семиња (ние има-в-ме ли таква?), а земјоделците беа принудени да купуваат скапи индустриски семиња, ѓубрива и пестициди. Во многу земји, државните институции, наместо да ги заштитат, ги држат цените на нивните производи на ниско ниво, додека корпорациите и потрошувачите профитираат.
Последиците се драматични: протести на земјоделци низ Индија, Перу, Узбекистан, Бразил, Кенија и десетици други земји; масовна миграција од селата кон метрополи и преку континенти; па дури и радикализација на делови од населението што стануваат лесна цел за милитантни групи. Во Индија, повеќе од 400.000 земјоделци извршиле самоубиство поради долгови, особено во регионите каде што се одгледува памук.
И покрај кризата, селаните не сакаат да ја напуштат земјата. За нив таа е „мајка“ – симбол на наследство, иднина и опстанок. Во многу случаи, земјата не носи профит, но нуди стабилност и чувство на припадност. Затоа, и покрај експропријации, индустриски монополи и климатски предизвици, селанството опстанува – како клучен чувар на човечката и еколошката рамнотежа.
Заклучокот е јасен: ако селанството биде уништено, глобалниот систем на храна ќе се распадне, а климатската криза ќе се продлабочи. Но ако биде поддржано, тоа може да понуди одговор на најголемите предизвици на векот. Борбата на селаните за своето место е всушност борба на целото човештво – борба за опстанок на нашата заедничка иднина.
