Oвој филм не го доби Оскарот во категоријата „најдобар странски“. Штета, затоа што играта со зборови од неговиот наслов можеше добро да легне. Плус, филмот е одличен, иако на моменти тежок за гледање.

Овогодишниот добитник на Златната палма во Кан е длабоко социјален, но и длабоко хуман филм, какви што се голем број добитници или номинирани за престижните филмски награди оваа година. Тие и покрај мрачнатата слика на сегашноста која ја портретираат, нудат и некаква утеха, дека во тој мрак има и трошка светлина - личното достоинство и меѓучовечката солидарност.

Номиниран за овогодишниот Оскар за најдобар странски филм, ова е истовремено крајно смешна и крајно тажна приказна, кој ќе ви ја стопли душата.

Годината што ја оставивме зад нас консензуално е прогласена за таква која не сакаме да се повтори. За ретроактивно да се рационализира сето она што му се случи на светот, и што ќе продолжи да му се случува, меѓу другото се посегнува по филмови кои визионерски го претскажале она што денес го живееме, а чии пораки не сме ги сфатиле доволно сериозно. Еден од нив е токму овој.

Направен според романот на добитникот на Нобеловата за книжевност, Португалецот Хозе Сарамаго, овој филм е дистописка алегорија за човечката состојба. Онаа во којашто се наоѓаме во моментов.

Насловот асоцира на лик од стрипови на Марвел. Но Виго Мортенсен во овој филм игра еден поинаков супер-херој, кој се обидува своите деца да ги заштити од злата на истата таа цивилизација која хипнотизирајќи нè со Спајдермен и Бетмен заборава да нè научи како да уловиме зајак, ако се најдеме некаде каде нема ист таков - „супер“ - маркет.

На прв поглед само мала приказна за исти такви луѓе, кои се обидуваат да живеат едни покрај други, а само кога баш мораат и едни со други. Но кога со одјавната шпица низ салата ќе се распрскаат звуците на „Зборот кој нè навреди“ и гласот на Јосипа, сфаќате дека сте присуствувале на филм со храбра и универзална порака за љубов и почитување, толку мека, а толку проклето потребна.

„Ова не е филм за Мајлс Дејвис“, би требало да гласи првата реченица од освртов. Затоа што мешавината на факти и фикција во него главно тежи на страната на измисленото, замисленото, сеченото и лепеното од животот на славниот трубач.

Базиран врз вистинска приказна од американската Граѓанска војна, филмот раскажува за гневен земјоделец и дезертер од југот, кој станува водач на пара-војска составена од сиромашни белци и одбегнати робови. Со нив формира слободна територија на која важи едно основно правило - „човекот е човек“.

Додека го пишувам ова сè уште е во тек првото издание на фестивалот КинеНова, чија цел е да претстави дебитантски и втори остварувања на млади автори, но и да промовира филмови од за нас помалку познати кинематографии.

Не дека и порано луѓето немале тајни, но мобилните и интернетот ја искомплицираа работата. Добронамерен совет: не го гледајте филмов со партнерот/ката ако имате што да скриете. А имате.

Ги знаете оние филмови за деца, кои не само сублиминално, туку и апла се всушност за возрасни? Епа ова е еден од нив.

21 декември 1970. Елвис ненајавено се појавува на еден од влезовите на Белата куќа и бара прием кај претседателот. Историски, епизодата е автентична. Филмски, таа е многу симпатична.

Базиран врз истоимената книга, ова е биографски филм за еден индиски математичар, кој без формално образование успеал да даде огромен придонес во неколку математички области. Не мора да знаете математика за да го гледате, а по пат можеби нешто ќе научите.

Филм кој најпрвин делува лежерно и метафизички, за полека, како самиот да е направен од водата за којашто зборува, да се прелее во нешто сосема поинакво. 

Mини шпионска серија во продукција на Би-би-си, направена според роман на Џон Ле Каре, чии (само) шест епизоди ќе ве остават гладни за повеќе. 

Десеткратниот добитник на Греми, кој има педесетина албуми со над 200 негови композиции и почесен докторат, во Македонија за многумина стана познат дури откако се сликаше со претседателот, ден по поплавите. Така водата ја однесе и можноста подобро да се запознаеме со човекот, кој освен што одлично дува во труба, има и интересна биографија. Бонус: снимки од концертот.

Германски филм за франкфуртското судење од 1958 на оние кои учествувале во злосторствата во Аушвиц - прво од ваков вид спроведено од германски суд, не според меѓународното право туку според тогаш важечки домашни закони. И покрај моќта на темата, филмот сепак е прилично млак.

Германски филм што треба да го погледне секое дете, за да разбере што значи кога неговите баба или дедо веќе не можат да се сетат кои се самите, и кои се оние околу нив. И секој син или ќерка, кои кога нивните родители ќе станат сенилни ја сфаќаат вредноста на спомените.

На 4.07, на 76 годишна возраст почина Абас Кјаростами, славниот ирански режисер, фотограф и поет, автор на над четириесет филмови. Најпознатиот од нив е токму овој, награден со Златна палма во Кан.

Признаваме, по исходот од референдумот во Британија баравме филм кој би можеле да го поврземе со актуелната ситуација, како некое пророштво или социолошки коментар на британскиот менталитет. Не сме сигурни дека ова е тој филм, ама па е многу, многу забавен.

Француски филм, кој почнува како комедија а завршува како драма, чиј наслов посоодветен за наш контекст би бил „Проблемот со името". Затоа што, токму за тоа и се работи.

Кога пишувавме (тука) за „Адамовите јаболка" на Андерс Томас Јенсен се воодушевивме од неговото толкување на библиската приказна за Јов, низ апсурден монтипајтоновски хумор, но и со филозофска задлабоченост. Новиот филм е чекор напред во откаченоста и задлабоченоста, иако не и во гледливоста.

Базиран врз научно-фантастичниот роман на Џ. Г. Балард од 1975, овој филм е критика на модерноста, како изневерено ветување за прогрес и похуман свет. Главен лик и симбол на класно поставеното општество, во кое елитата ги зазема високите катови, а сиромаштијата живее поблиску до дното, е една висококатница, дизајнирана во бруталистички стил.