Mини шпионска серија во продукција на Би-би-си, направена според роман на Џон Ле Каре, чии (само) шест епизоди ќе ве остават гладни за повеќе. 

Десеткратниот добитник на Греми, кој има педесетина албуми со над 200 негови композиции и почесен докторат, во Македонија за многумина стана познат дури откако се сликаше со претседателот, ден по поплавите. Така водата ја однесе и можноста подобро да се запознаеме со човекот, кој освен што одлично дува во труба, има и интересна биографија. Бонус: снимки од концертот.

Германски филм за франкфуртското судење од 1958 на оние кои учествувале во злосторствата во Аушвиц - прво од ваков вид спроведено од германски суд, не според меѓународното право туку според тогаш важечки домашни закони. И покрај моќта на темата, филмот сепак е прилично млак.

Германски филм што треба да го погледне секое дете, за да разбере што значи кога неговите баба или дедо веќе не можат да се сетат кои се самите, и кои се оние околу нив. И секој син или ќерка, кои кога нивните родители ќе станат сенилни ја сфаќаат вредноста на спомените.

На 4.07, на 76 годишна возраст почина Абас Кјаростами, славниот ирански режисер, фотограф и поет, автор на над четириесет филмови. Најпознатиот од нив е токму овој, награден со Златна палма во Кан.

Признаваме, по исходот од референдумот во Британија баравме филм кој би можеле да го поврземе со актуелната ситуација, како некое пророштво или социолошки коментар на британскиот менталитет. Не сме сигурни дека ова е тој филм, ама па е многу, многу забавен.

Француски филм, кој почнува како комедија а завршува како драма, чиј наслов посоодветен за наш контекст би бил „Проблемот со името". Затоа што, токму за тоа и се работи.

Кога пишувавме (тука) за „Адамовите јаболка" на Андерс Томас Јенсен се воодушевивме од неговото толкување на библиската приказна за Јов, низ апсурден монтипајтоновски хумор, но и со филозофска задлабоченост. Новиот филм е чекор напред во откаченоста и задлабоченоста, иако не и во гледливоста.

Базиран врз научно-фантастичниот роман на Џ. Г. Балард од 1975, овој филм е критика на модерноста, како изневерено ветување за прогрес и похуман свет. Главен лик и симбол на класно поставеното општество, во кое елитата ги зазема високите катови, а сиромаштијата живее поблиску до дното, е една висококатница, дизајнирана во бруталистички стил.

Филм којшто си игра со локалните стереотипи за различните делови на Франција, но и со генералната идеја на „провинција" и „примитивност". Одлична критика на локал-шовинизмот и на нашиот однос кон „другите“, дури и кога тие живеат само на десетина километри од нас. 

На што ли ќе се сеќаваме, a што ќе заборавиме како колектив, од она што денес ни се случува, по седумдесет години?

Што знаете за Исланд, освен за гејзери и за Бјорк? После овој филм ќе знаете нешто повеќе, и за неговите широки и убави пејсажи, но и за луѓето што нив ги населуваат.

Го гледавте „Обложување на столетието" (осврт тука) и бевте малку ко потресени? Ајде сега како изгледа тоа исто капиталистичко срање на базично ниво, кога сведочите, макар и со посредство на филмска камера, одземање на нечии домови.

Кога во 2008 година на милиони погодени од финансиската криза им се стемни, на неколкумина кои тоа го предвидоа им осамна. Филмов е за оние вторите, базиран на бестселерот на Мајкл Луис од 2010, „Големиот облог: во пеколната машина".

Ко за почеток два совета:

1. Ако сте родител (посебно мајка) обавезно гледајте го филмов.

2. Ако сте родител (посебно мајка) никако не го гледајте филмов*

* или барем спремете марамчиња 

Веројатно има и почудни начини да ти почне новата година отколку на 1 јануари, веднаш по Виенскиот концерт, со титкањето на СМС пораки кои посакуваат „многу љубов и здравје", да си пуштиш филм од Јоргос Лантимос. Ама тешко дека некои од другите опции би биле толку иронични.

Сниман на 22 локации, во тек на неколку часа, и во еден „тејк", ова сепак не е само логистичко чудо од филм, ниту само кинематографска егзибиција.

Откачен филм на холандскиот режисер Алекс ван Вармердам, кој е нешто помеѓу комедија, трилер и, на моменти, хорор. Истовремено, тој е и остра критика на нашата неспособност да препознаеме насилство, дури и кога ни се одвива пред очи. 

Оние кои со нетрпение очекуваа филм за писателот кого во некролозите по неговото самоубиство го нарекуваа „виртуоз", „граматички гение" и „манично љубопитен" ќе останат разочарани. Оние неоптoварените од ликот и делото на Валас во овој филм (можеби) ќе видат слаба варијанта на приказната за Салиери и Моцарт. Ние сме од првите.

Колку може да биде интересна драма во која нема ништо друго освен двајца што седат на маса, и скоро два саата само дрндаат? Многу, многу.

На што можеш да се надеваш во свет кој е генерално неправичен и зол? На тоа дека ако се грижиш за него, едно дрво може да ти роди доволно за од јаболката да направиш пита, за тебе и твоите пријатели. Убав филм, со многу крв, хумор и крај кој успокојува.

Филм базиран на вистинска приказна за човек што добива писмо од Џон Ленон 34 години откако тоа било испратено, со Ал Пачино во главната улога, и музика од Ленон во позадината. Ќе бевме задоволни и ако во него немаше ништо повеќе од ова.

Одличен филм на Мира Наир за „хибридните идентитети", формирани врз основа на различни, понекогаш контрадикторни вредности, кои неволно но сепак одлучно знаат да го изберат фундаментализмот како излез од ваквата подвоена ситуација.

Базиран на сатиричен расказ на Едгар Алан По, филмов пука од потенцијал за истражување на тенката граница помеѓу она што е (наводно) нормално и она што е (исто така наводно) ненормално и лудо. И покрај блескавата актерска екипа, тој е сепак повеќе љубовно филмче отколку филозофски трактат или ироничен коментар на современата култура.