Орвел, во есејот „Зошто пишувам“, на 128 страници раскажува за своето детство и сопствените поттици за пишување. „Како мал бев осамен и набргу развив необични манири кои ме направија непопуларен помеѓу врсниците. Имав особина да измислувам приказни и да разговарам со измислени ликови, и мислам дека од почетокот моите литературни амбиции беа помешани со чувството на изолираност и на тоа дека сум недоволно ценет“.
Никој кого можеме да го наречеме „писател“ не пишува само заради некаква корист или за пари, вели Орвел. Наградата која произлегува од задоволството од напишаното е повеќе психолошка, а исти такви се и маките. Еве ги, според него, четирите основни мотива за пишување, кои можат да бидат и комбинирани:
1. Обичен егоизам
Желбата да бидете паметен, да зборуваат за вас, да ве памтат по смртта, да им се одмаздите на возрасните кои ве малтретирале во детството итн. Илузија е да се преправаме дека сето ова не е мотив, и тоа многу силен. Писателите ја делат оваа карактеристика со научниците, уметниците, политичарите, адвокатите, војниците, успешните бизнисмени - накратко, со целиот „горен“ слој на човештвото. Голема маса човечки суштества всушност не се себични. По возраст од околу триесет години тие речиси и да немаат чувство дека се индивидуи, живеат главно за некој друг или едноставно се прегазени од рутината. Но има и малцинство талентирани луѓе кои се одлучни да си ги живеат животите до крај, а писателите спаѓаат во оваа класа. Сериозните писатели, би рекол, се многу посуетни и егоцентрични од новинарите, иако и помалку заинтересирани за пари.
2. Естетски ентузијазам
Перцепцијата на убавината во надворешниот свет, или од друга страна, на зборовите и на нивните комбинации. Задоволство од влијанието на еден звук на друг, и од стаменоста на добрата проза или ритамот на добрата приказна. Желба да се сподели искуство за кое авторот смета дека е вредно и дека не треба да се пропушти. Естетскиот мотив за голем број писатели не е многу силен, но дури и обичен „памфлетџија“ или автор на учебници има зборови и изрази кои му се миленичиња, и кои му се допаѓаат заради неутилитарни причини; или можеби има силни чувства во однос на некоја типографија, специфична ширина на маргини итн. Над нивото на возен ред, ниту една книга не е сосема ослободена од естетското.
3. Историски импулс
Желбата да е видат работите онакви какви што тие се, да се пронајдат вистинските факти и да се складираат за потомците.
4. Политички цели
Тука „политички“ се користи во најшироката можна смисла. Желба да се турне светот во одредена насока, да се променат идеите на луѓето за тоа кон какво општество би требало да се стремат. Ниту една книга не е ослободена од политичка пристрасност. Мислењето дека уметноста не би требало да има ништо со политиката самото е политички став.
Ако треба да ги дефинираме нашите мотиви за пишување веројатно би го одбрале она со ширината на маргините...
