Постои нешто речиси непристојно во нашиот однос со „пропуштеното“. Го претворивме во некаква форма на уметнички перформанс. Составуваме листи од сè што не сме направиле, не сме го постигнале, не сме станале. Како да е отсуството некаква валута што можеме да ја потрошиме за нешто осмислено и однапред испланирано.
Ги гледам луѓето како поминуваат низ животи што не ги живеат, собирајќи докази за својата непотполност. Инвестицијата што не ја направиле. Стартапот што не го почнале. Љубовта, кариерата, „интересното“ што можело да биде. Животот го претворивме во бескрајна прошетка низ сопствената неисполнетост, каде секое листање е обид да се убие сегашниот момент.
А вистината што никој не сака да ја признае е: можеби тоа што го имаш сега отсекогаш било доволно. Не затоа што е објективно најдоброто, туку затоа што е наше. Тука и во овој момент. Митологијата на пропуштеното претпоставува дека некаде постои „правилна“ верзија на животот — паралелен тек во кој направивме подобри избори, стекнавме подлабоки искуства, тргнавме по „оптималниот“ пат низ лавиринтот од можности. Тоа е магиско размислување преправено во амбиција. Тоа е верување дека животот е тест со точни одговори.
А што ако пропуштањето не е неуспех во оптимизација, туку состојба на самото човечко битисување? Што ако токму фактот што не можеме да го имаме сè, му дава значење на она што го имаме? Недостатокот не мора да е непријател на смислата — тој може да биде нејзиниот предуслов.
Постои особена исполнетост во тоа да ги „свари“ човек своите избори, наместо да ги третира како предјадење пред „вистинските“ одлуки. Кога ќе престанеш да го живееш животот за нечија замислена оцена, нешто се менува. Оброкот станува храна, а не замена. Работата што ја работиш станува учество, не подготовка за нешто „поприсутно“.
Постои насилство во тоа како ги напуштаме сопствените искуства во потрага по некакви теоретски подобри опции. Не е само неефикасно — тоа е форма на самонегација. Секој пат кога ја отфрлаш реалноста затоа што не одговара на менталната слика што мислиш дека треба да ја живееш, си порачуваш дека твојот вистински живот не е вреден за живеење.
Најрадикалното нешто што можеш да го направиш во култура опседната со оптимизација е да ги насетиш и прифатиш сопствените избори. Да бидеш тука, наместо таму. Да го правиш ова, наместо нешто „подобро“. Да бидеш задоволен со доволно, наместо постојано да посегнуваш по повеќе.
Тоа не е пораз. Тоа е бунт. Одбивање да се гледаш себеси како скица, како подготовка за „вистинскиот“ живот кој секогаш е зад аголот. Тоа е инсистирање дека овој момент — несовршен, незавршен, обичен — е достоен за твоето целосно присуство.
Пропуштањето е неизбежно. Никогаш нема да ги прочиташ сите книги, да ги посетиш сите места, да ги доживееш сите работи што од далеку изгледаат важни. Но стравот од пропуштање може да ги изеде сите искуства што навистина ги имаш, претворајќи го животот во табла од желби што си бил премногу расеан да ги вкусиш.
Алтернативата не е да престанеш да посакуваш или да се задоволиш со помалку. Алтернативата е да дозволиш задоволството да се случи. Да препознаеш кога држиш нешто вистинско и да престанеш да гледаш преку рамото. Да му веруваш на сопствениот нагон, но само ако си доволно присутен за навистина да го вкусиш тоа што ти се нуди.
Што ако твојата вечна глад е само софистицирана форма на избегнување на „доволно“? Што ако тоа по што трчаш, всушност бега од нешто што веќе го имаш?
Што ако - ова е тоа?
