Дојде ред и ја да седну и да напишу нешто без да се плашу дека ќе прекршу изборан законик и молк. Избори како што знаете си ебасва матер. На едну страну, Амди чека да га изеде морков а можда и стап, на другу страну, нешто се опозиција таласа, све у свему - рашомонијада.
У цело овој расуло ''компанија - месо - боранија'', спремам запршку сас едну тему на коју сакам и да докторирам ед'н д'н, а вика се ''Меѓународна заедница за време избори'', or to be politically correct, the IC election observation (за овија што не разбирав кумановски).
Ја сас туј заедницу, прв пут дојде у контакт у 2001. Јеби га, лоши времиња не надвасасва у т'ј период, кој крив - кој прав, заврши се како се заврши и точка. После 2001, дојде 2002, односно, Македонија улете у парламентарни избори. Мое ЕУ доби задачу да га набљудује процес. За мене тотално нова ствар, за стренџери демек ''piece of cake''.
И добро. Идесмо на тија едукације како да се понашамо, што да гледамо, ама без мандат да се мешамо у изборан процес, односно, ако некој пуни кутие - пишеш тамо "staffing ballots", ако некој дојде и скрши кутију - пишеш "act of violence", и цел д'н идеш на гласачки места и гледаш рају куде гласа.
Раја почна да се жари и пали још од седам сабајле. Река народ протече на изборни места, кој се буни, кој не се буни, стренџери мои пишуев и бришев, све у свему, они и немасва појма што људи смо ми, ама дошле туј да протрчив терен. Дојде 7 саат, промени се Влада, народ забрави на кризу и дојде д'н да набљудуемо парламентарни избори 2006, и тој у Кочани на место куде живив Роми.
Идемо ми сабајле пред 7 како неми посматрачи да видимо дали на време ќе се отвори гласачко место. Нема грешка. На врат на нос, отвори се место, и еве ги браќа ќе почнев да гласав. Мамо мила. Кој како улегне, нема га на гласачки списак. Кој како улегне, пое песме, игра на гласачко место, врти оро, а овија мои Европјани, гледав - не можев да дојдев на себе што се уствари дешава. Некои се затепасва пред улаз, па се смирисва, све у свему, добро се заврши кавга.
У целу туј веселу атмосферу, доваѓа ед'н сиромашан Ром и му вика на моега шефа: Абе, да ме водиш азулант у твоју државу. Нема леб овде, куме...
Ја преведе што вика човек, и на тој прашање мора да одговору дека ми не водимо азиланти, него набљудуемо избори. Мој шеф, иначе ''велика'' господа од Словачку, почна да се помера од столицу, и ми вика: Тргни га овога од мене, да не викам полицију!!!
Познавајќи га темперамент на мои Роми, тргна га човека на страну и му објасни дека не су овија од амбасаду, и дечко се пристојно поздрави, односно покуша да се поздрави и наиде на непружену руку од страну на моега шефа.
Кратко по тој, односно, по затварање на гласачко место, седимо у едну кафаницу у градски парк, ечив сирене на победници, а мој шеф, са висине како и увек, ми вика:
- Видиш, Сандра. Еве зашто смо ми туј. Ми смо овде, за да ви не ни дојдете у наши државе. Муку мучимо да ве оправимо, за да ситуација у Македонију не ве натера да се селите у наши државе кои су цивилизирани, односно, гледај Словачку, и глеј куде смо ми после транзицију, а куде сте ви. Не умете ни избори да спроведете како треба а тражите улаз у Европску Унију. Роми ми тражив азил, односно сакав да дојдев тамо за да крадев, а не да работив поштено. Албанци тражив државу, а ви Македонци трпите за леб. Ви сте Сандра далеко од цивилизирано општество, а кобајаги порано бесте с'н за нас Чехословаци.
Штама на астал.
Г'лтна га залче, погледна у оној Скопско, и све што ми дојде на памет е да га удару туј на лице место и да му се наебу маму, па не затвор, не Европска Унија, триста пичке материне да не признам у своју одбрану. Дојде ли ред Словак што до ичера сануеше да ступне у Виену, мене да ми држи слово, само затој што он носи знаме на коe пишуе "election obserever"?
За да не биде да дојде ОБСЕ уствари нас двоица да не раздвојуе у тепање, преќута и еве године после тој, а гледајќи ги д'нска како нѐ ОДИХР поново риба за неуспешно спроведени избори, врати ми се слика од 2006.
Од т'ј д'н, ја упорно сакам да се помиру сас факт дека присуство на меѓународну заедницу е за наше добро, сакам да размислују дека не су сви у тија редови злобни како онога од Словачку, сакам да си протумачу зашто 20 године ни животи зависив од тој дали на ЕУ сабајле ву е дигнат на десно или на лево, па такој и да се понаша сас сви екс - балкански државе, ама увек к'д сакам да сам позитивна бетер од ЕУ извештај за Македонију, слушам гу туј истину:
- Ми смо овде, за да ви не ни дојдете у наши државе...
И к'д размислиш, тој е уствари цела мука на меѓународну заедницу. Они си ги свои границе мудро чував и ксенофобија ги свети у очи бетер од главу на нашега гувернера. Нека звучу сурово, ама ја не га тепа шефа по уши сам да си признае која е његова мисија у Македонију. Уосталом, ако не е такој, зашто ги Роми враќав од границе? Па нели падна визан режим?
Од другу страну, па и ми Македонци глупи. Зар на нас ни треба ОДИХР, ОБСЕ и МОБСЕ да ни каже како треба? Зар ми не смо довољно цивилизирани за да не знаемо како треба? Зар ни треба меѓународна заедница *у ов'ј случај од Словачку) да ни каже како се спроведуев избори? Они ли да ни кажев дека закон е закон и треба да се поштуе?
Пројде и 2006, и дојде 2014, и све сѐ овој мое око нагледа а што не е требало да биде случај. Од пунење кутије, до насилство на гласачки места, до семејно гласање, до закане и претње, и све води на тој дека ми се упорно трудимо да покажемо дека не умемо да спроведемо избори ала Скандинавија. А можемо. Само нејќемо. Очигледно нејќемо.
Оправдање - нема. Не постои нешто што би нѐ оправдало, односно, стренџери не су криви што је у Бреда Пита мала кита. Дојдев избори - народ едноставно полуде, и кој Тасе му е на народ и на сви политички партије, јебем ли га...
Поента не ми е ни да брану, ни да нападам, нит наши нит странци, ама боли к'д ти некој од страну дојде па ти пљука по државу, за коју знаеш дека не е добра, ама не е и толко лоша. Боли факт некој да те ставља у групу на Молдавију, Украину и Белорусију според оценку за спроведени избори. Боли, ама још повише боли истина дека ми можемо, а нејќемо.
Како и да е...
Можда е ипак у право мој газда Трендо к'д вика дека дваесе године (контра моју тезу дека е кратак период), е сасвим довољан држава да застане на здрави ноге, посебно ако се земе у обзир факт што Југославија за дваесе године (1945 - 1965), направи ДРЖАВУ БРЕ.
У право си, брате Трендо. Дваесе године т'пкамо у место.
А зашто?
Кој е крив? ОБСЕ или ми?
