08 септември, 1997
Ја, трудна сас второ дете.
Веќ сам искусна мајка, раѓам ги деца како од шалу. Све знам, све ми е јасно. Сама на себе сам си доктор. Терам 36 гестациску недељу. При крај сам.
Свак симптом ми е познат како равенка сас непознату. Нема нешто што може да се деси, а да ме изненади. Тој е тој. Стомак расне. Не повраќам. Немам некои тескобе, освен што сам си сама на себе тешка како планина.
Цигарчиња имам у фиоку за свак случај. Бутур не ми е. Некад издувам два - три дима, да пројде пушачки мерак, жеља да ме мине. Сјај за судови редовно миришу, тера ме однутра од необјашњиви разлози.
Нокти на ноге одамна не можу да си сечу. К'д мију судови, направу се жива вода около стомак, ама не ми текнује зашто сам поново мокра. Бегам, бегам од судопер - ама, џабе. Вода ме сака опасно. Машину за судови имам, ама сас још едно дете што лази по тепих, кој да ги чека флашичке и разни цуцле и л'жаљке.
Терамо сви заедно. Ја, бебе у стомак што рипа од задовољство што га носу како кенгура куде иду, постар син се радује што ќе има друштво, и такој у целу радост... Мене ми пуца водењак.
Уф, све му ебу. Па рано е.
Ајде, на све е овај кожа навикнала. Облачам се, и правац Општа Болница.
- Видите, госпоѓо да ви кажу. Бебе е добро, ќе га вадимо.
Сестро, спремите гу за царски рез.
Буду се у болничку собу бр. 10 на породилно у Куманово. Имам сина, а муж ми веќ части по чаршију. Кога си га боли рана - ќе си офка, кој га правија - ќе пие. Правдина, у пичку материну.
Фрљам око на кревети около мене.
Жене, веќ породени - легав и ќутив. Призор како од филм на Кустурицу.
Ноге су расчеречени, спаваќе су распарани, уста су суви, нема се сила за разговор. Од некој агол се слуша офкање, од друг пискање. Боли те материца, болив те цицке од млеко надојдено, боли те стомак од напрезање, болив те руке од стискање. Боли те тело. Душа и ум те болив к'д ти текне колко е тешко да се биде мајка. Ама ти раѓаш. Храбра си.
И еве гу една од тија сестре:
- Ајде, спремите се. Ќе дојде директор у визиту.
Жене почнасва да се прибирав, да враќав цицке у насредину исцепани спаваќе. Свака зима издрпани ќебиња да покрие краци разголени, квицкав стари шкафчиња од враќање помаранџе у креденци, чикови папуче се редив под кревети. Ќе дошја директор у работну посету.
- Па што ако дојде директор?... викам ву ја сас глас зарипнат од анестезију.
Ја не давам да ме гледа, не директор... Киро Глигоров да дојде, не давам да ме види овакву.
- Ама, молим ви се. На нас ќе ни направите проблеми. И тргните га тој цвеќе од шкаф, не е дозволено.
Па што ме гајле мене за ваши проблеми. Ако не работите како ваља, тој не е мој проблем. И цвеќе да не си ми га пипнала. Ако боље видиш, не е цвеќе, него букет од чоколадни бонбоне, и ај, терај си работу.
Мумљајќи дека не има свакакви, сестра здипли надвор од собу.
Десет минута покасно...
Слуша се тропот по ходници од докторски кломпе. Директор се кревељи, а сас њега и гребатори. Улегнасва у собу, ја сас грб завртена, не мрдам. Бојкотирам.
25 јануар 2015
У кумановску Општу Болницу, у сред ноќ упаднаја Никола Тодоров.
Дошја да провери кој пуши цигариња, кој не работи, а кој на курве воду носи, што викав кумановци.
И бија на гинекологију.
Он улаза куде сака, ама и жене глупи што не су прашале:
Што тражи он да се мува по такви одделенија куде што легав жене, и само жене?
Кој га пушта њега да улаза у собе, у ходници, у приемно?
Кој му дава за право да гледа туѓи жене разголени, расчеречени, сас цицке на мегдан, онакој неспастрени?
Има ли некое правило?
Па зар наши мужи нејќев да улазав тамо од срам да не гледав туѓи жене, а он дошло ред да се мува куде не му е место. Па што ако е министер? Па што ако е он над сви?
Има ли некој да му каже дека на тој одделение легав жене чија вера не дозволује некој да им види косу? Да му каже дека има жене кои ни мужи од пупак надоле разголени не су ги виделе? Има ли?
Него, ја како не сам затекла у сред ноќ, па онакој сас диктафон у руке, поново да га прашам:
- Абе, министре. Пред три године дојде у Општу Болницу, и обеќа дека ќе ни направиш нову хирушку амбуланту. Кам ти гу?
Сандра
