Во таа склеротична партија веќе нема место за слободномислечки луѓе, пишува Брендан О’Нил за одлуката на Тулси Габард да ја напушти нејзината матична партија. Таа долго ѝ бодеше очи на бањатата елита со богохулења од типот - во женски спортови треба да учествуваат само жени. Ма, свашта! Ја имаме Тулси и на подкаст кај Роган.

Како што украинската војска изјавува дека се надева дека нивната офанзива до зимава ќе стигне до Херсон, така Русија продолжува со подготовките за контра-офанзива која би можела да почне веќе следниот месец. Исходот од таа битка најверојатно ќе биде крвав и разорувачки, ама малку е веројатно дека ќе ја реши војната.

На Мат Таиби не му се верува дека приглупата герила- акција „со супа против Ван Гог“  е само смешна, кога се случува сред повеќегодишна војна против уметноста, книжевноста, музиката, хуморот, па дури и математиката и науката. Му се чини дека ваквите допрва фаќаат залет и дека нема уште долго да се смееме.

Вашингтон ја губи својата моќ во ОПЕК, Саудијците не се послушни како некогаш, светот влегува во муилтиполарност а војната во Украина е војна на Западниот финансиски сектор против енергетскиот сектор во кој доминираа Истокот. На првите им е јасно дека, енергијата, за жал, не може да се печати како парите.

Пред три години, за Њујорк тајмс батаљонот Азов беше „украинска нео-нацистичка парамилитарна единица“. Минатата недела медиумот пишуваше за емотивната средба на Азовци со своите фамилии. Така е уште од 1936 година, кога беа одушевени од Олимписките игри на Хитлер.

Новото сонце на просперитетот над Европа би можело да остане само тема за авторите на фикција. Стариот континент се соочува со досега невидени состојби при актуелното економско помрачување, и непријатности за чие решавање ќе мора да се напушти шаблонот од поновата историја. Тоа што боли е што во најголем дел, според Шоелхамер, Европејците сами направија од готово-вересија. 

Советниците на Бајден изминатиов период го изучуваат тајниот договор со кој пред 60 години се избегна катастрофата од Кубанската ракетна криза и дебатираат дали е возможно да се постигне слична спогодба што би ставила крај на војната во Украина.

Какви сме ние тоа кукавици со испрани мозоци. Наместо да дигнеме глас за мир ние купуваме јод. Јодот ќе нè спаси од Путин? Што ќе нè спаси од Америка, тоа е клучното прашање на нашиот опстанок.

Само што Бајден пролетоска изјави дека Путин не смее да остане на власт, во порака која Вашингтон пост ја нарече „најпркосна и агресивна изјава околу Русија на американски претседател од времето на Реган“, советниците на Бајден веднаш се впуштија во ублажување и повлекување на пораката, пишува некогашниот советник на Трамп за национална безбедност, Џон Болтон.

Зависничката потрага на ЕУ по природен гас по секоја цена низ светот колку толку ја извади Унијата, ама предизвика сериозна болка кај сè што е сиромашно и не може да им парира со пари.

Уште пред американскиот претседател да почне да комуницира со умрени луѓе на настани организирани од Белата куќа, јасно беше дека Џо Бајден повеќе не е во најдобрите години, пишува колумнистката на Вашингтон пост, Меган Мекардл.

Теофил Панчиќ им посакува добредојде на Русите кои бегајќи од војната одбраа да дојдат во Србија но им дава и пар драгоцени потсетувања: овде луѓето ни се браќа сè додека тоа не нè обврзува на ништо конкретно а нај браќа се кога се далеку.

Победата на италијанската десница и 45 годишната Џорџа Мелони допрва ќе покрене цунами од текстови и анализи на тема што тоа ќе значи за Италија, за македонските евро-интеграции, судбината на Моноспитово... Пред да се изначитаме ваква била- таква била, да слушнеме од прва рака за што се залага Мелони.

За време на војната, руски и украински преговарачи тајно се состанале и некако скицирале решение за ставање крај на војната. Само што Бајден не бил задоволен а Борис Џонсон подоцна му објаснил на Зеленски: Дури и Украина да е подготвена за некои гаранции за Путин, Западот не е.

Хрушчов и Кенеди со компромис ја решија опасната кубанска ракетна криза. Преговараа, направија компромиси, завршија работа. Денес Бајден воинствено сака да го сруши од власт Путин, а западните медиуми ја охрабруваат јавноста да поддржува ескалација на војната. Така ли ќе се дојде до мир?

„Проширувањето на НАТО беше историски успех.“ Читам и не ми се верува. Единица мерка за овој “историски успех“ е војната во Украина, од каде вестите и не се вести, туку еднострани литании. Сум известувал од разни боишта и никогаш не сум видел толку гола пропаганда.

Ние сме горди републиканци но таа аргументација ја оставане за другпат. Сега е време да се подигне чашата во чест на долгото и стоичко владеење на кралицата Елизабета. Иако беше на врвот на една анахрона институција, таа успеа не само да го трансформира нејзиниот имиџ туку и да емитува вредности кои денес се презрени од новите елити.

Минатото лето француските и германските едногодишни договори за струја се тргуваа за околу 100 евра за мегават час. Неодамна тие се кренаа на над 1.000 евра. Првиот човек на Шел предупреди дека кризата може да трае повеќе од една зима.

Додека од нас Европјаните се бара на Русите да не им дадеме ни капка вода ако налетаме на нив. Зеленски за 50.000 евра ја изнајмува својата вила во Тоскана. На Руси. Ве изненади тоа, нели? Мене не.

Долги години неодговорно и страшливо однесување од клучни играчи, посебно Германија, направија денешната криза да биде само прашање на време кога ќе се случи.

Имаше период кога добронамерните Западњаци мислеа дека „кинескиот Горбачов“ е највисокиот комплимент што може да му го дадат на кинески лидер кој наликуваше на реформатор. И така беше некаде до средината на 1990.

Сквернавење на Прајдот во 21-от век е истото она што беше сквернавење на ликот на Христос во 14-от век. Кога едно политичко движење не смее да се преписпитува, кога неговите симболи стануваат задолжителни и кога секоја институција на моќ го вее неговото знаме, треба да бидеме загрижени. Многу загрижени.

Европа не обрнува доволно внимание на пораката што сред војна доаѓа од Кремљ и на вистинските обиди за предизвикување на социјални немири, пишува Марија Тадео во текстот за Блумберг.

„Корпоративната Америка ја проголта американската политика пред точно точно 51 година, благодарение на документ за кој веројатно никогаш не сте слушнале - меморандумот на Пауел“, пишува бившиот секретар за труд во администрацијата на Клинтон, Роберт Рајч.