„Оној кој не може да поднесе лута пиперка, не е способен ниту да се бори“, изјавил Мао, со тоа воведувајќи ја симболичката врска помеѓу револуцијата и лутата храна.

Двајца Французи во 1972 прават филм за возот Ќирчо, кој во тоа време сообраќал три пати дневно од Охрид, еднаш со товар (главно дрва и жито) до Пресека за повеќе од три часа часа, а со патници до Кичево за 7 часа. Пред неколку години кога тој беше oткриен од нашите медиуми, тие се концентрираа токму на вовчето. Но тука има многу повеќе од тоа.

ИКОМ (Меѓународниот совет на музеи) во септември треба да гласа за редефинирање на самата институција со чиј развој и заштита се занимава. Предложената промена вклучува термини како „социјална правда“ или „глобална еднаквост“. Критичарите велат дека за повеќето музеи ова е идеолошки обременета дефиниција.

На 22 април во МКЦ се одржа трето издание на изложбата „Поместени граници“, оваа година со наслов „Молк за...“. Помеѓу изложените дела од неколку автори, едно ни остави посебен впечаток, затоа што ги поврзува (на начин на кој тоа делумно го правиме со „Јадење книги“) храната и идеологијата.

Се смета дека Трофим Лисенко убил повеќе луѓе отколку кој и да е друг поединечен научник во историјата. А не дека немало јаки „убијци“, во вид на пронаоѓачи на динамит, отровен гас, атомски бомби. Сепак, сите тие можат вода да му носат на овој биолог.

Левицата во 60-тите ја прифати политиката на идентитети (човекови права на црнците, правата на ЛГБТ итн). Истовремено се оддалечи од работничките движења и стана технократска, идеолошки неутрална (види: Тони Блер). Со тоа левицата ја изгуби универзалноста и доведе до атомизација и фрагментација на самата себеси. Денес ѝ е потребна обединувачка тема, да се најде себеси со глобална визија.

Вчера, 16.7, на 77 години, почина Џорџ А. Ромеро, режисер на aнтологискиот „Ноќ на живите мртовци“. Но иако повеќето некролози го слават како филмски автор, тој е многу повеќе од тоа - изумител на феномен кој ја инфицираше целата поп култура со идејата за воскреснувањето која, за разлика од онаа христијанската, не носи ништо добро.

Еден ден ќе се умориме објаснувајќи дека другата страна не (мора да) е глупа туку (можеби) има поинакво мислење. Но, изгледа ова не е тој ден.

Прелесното расфрлање со поимите фашизам и фашисти доведува до нивна инфлација - колку повеќе ги има во оптек, толку помалку вредат или нешто навистина значат. Наместо прецизна вредносна содржина, се добива обична навреда која зачестено служи за дисквалификација на политичките противници. А има нешто примамливо и во тоа што кога ќе го прогласиш противникот за фашист, во своите очи автоматски стануваш антифашист.

И кај нас има политички вртикапи кои ја менуваат нивната определба секогаш кога ќе проценат дека тоа им се исплати, вадејќи се на „развој“ на нивните убедувања, кои и не се баш убедливи. Оваа книга е за шестмина американски интелектуалци кои идеолошки свртеле од лево кон десно, a aвторот се обидува да сфати зошто, и како.

И да и не. Лошото е во тоа што вреди само ако доаѓа од истата страна, што е ретко. Ако дојде од противникот, реакцијата е "Пак лажат", без разлика колку и да се очигледни фактите.

Разумно е човек да полага надеж во фактите. Да верува дека нивната сила е доволна да се постигне согласност околу нешто. Па сепак, гледате наоколу што се случува, очи ќе си извадиме. Дали е можно ваквата поларизација да е резултат на тоа што луѓето во некои критички мигови знаат да се чувствуваат ослободени од фактите?

"Растете зеленчук во оранжерии!" е еден од најновата реколта политички слогани кои ги произведе идеолошката елита на Северна Кореја. А ги има преку триста, за секоја тема од животот која на човека може да му падне на памет. Малку е проблем што во цела држава човек никаде не може да најде материјал за оранжерија.

Зошто слепо се држиме до нашите верувања и каква е врската помеѓу еден мултимилионер и еден исламски терорист? Одговорот може да ви падне на памет ако го гледате документарецот на Жак Перети, „Супербогатите и ние".