Утре (понеделник, 16.11) во 21 часот во кино Фросина ќе видите една можна приказна за македонскиот хипхоп - ако сте дел од таа сцена ќе ги препознаете луѓето, музиката и стиховите. Ако не сте, ќе научите нешто за една урбана субкултура, чија иднина во градов ни изгледа сигурна. Плус, влезот е бесплатен.

Филмот во стил на Борат за враќањето на Хитлер во современото германско општество е хит во некогашната татковина на нацизмот. Дали од ова може и треба да се извлечат некакви културолошки заклучоци?

Оние кои со нетрпение очекуваа филм за писателот кого во некролозите по неговото самоубиство го нарекуваа „виртуоз", „граматички гение" и „манично љубопитен" ќе останат разочарани. Оние неоптoварените од ликот и делото на Валас во овој филм (можеби) ќе видат слаба варијанта на приказната за Салиери и Моцарт. Ние сме од првите.

„Патот до славата" (The Walk) е нов, игран филм за подвигот на Филип Петит, кој во 1974 се прошета на жица оптегната помеѓу покривите на двете кули-близначки во Њујорк. Сега кога нив ги нема, овој настан не се толкува само како луда акробација, туку има и поголемо симболичко значење.

Како што пренесоа и нашите медиуми, овогодишен добитник на Златен лав е Лоренцо Вигас, за неговиот прв филм „Од далеку". Но тој не беше единствениот дебитант кој изненади на фестивалот, кој заврши вчера (12.09). Еден друг доби дури две награди, а неговиот филм е правен според расказ на славниот егзистенцијалист.

Одличен филм на Мира Наир за „хибридните идентитети", формирани врз основа на различни, понекогаш контрадикторни вредности, кои неволно но сепак одлучно знаат да го изберат фундаментализмот како излез од ваквата подвоена ситуација.

Првата асоцијација на Дарвин, освен мајмуните, е чичко - или повеќе дедо - со долга брада и загрижен израз на лицето. Но во новата холивудска верзија на неговата биографија тој ќе добие третман на Индијана Џонс, а неговиот живот ќе биде претворен во филм, од жанрот авантуристички

Базиран на сатиричен расказ на Едгар Алан По, филмов пука од потенцијал за истражување на тенката граница помеѓу она што е (наводно) нормално и она што е (исто така наводно) ненормално и лудо. И покрај блескавата актерска екипа, тој е сепак повеќе љубовно филмче отколку филозофски трактат или ироничен коментар на современата култура. 

Што се случува со генерацијата Икс носена од бранот на „Миленумците"? Дали амбициозната младост навистина не знае, а резигнираната старост и да сака, не може? Ова е едно од прашањата кои ги поставува филмот, којшто би бил сосема во ред, доколку не би се трудел од петни жили да биде два филма - едниот благо комичен, другиот крајно сериозен.

Психолошки трилер за едно од најбизарните истражувања на човечкото поведение на професорот од Универзитетот Станфорд, Филип Зимбардо. Иако спроведен пред повеќе од четири децении, тој и денес се цитира секогаш кога се зборува за леснотијата со која се внесуваме во улога која ни е доделена, без оглед дали е на жртва или е на мачител.

Нов филм на режисер чие уметничко име е Диастем (Diastème) сугерира врска помеѓу неонацистите и третата по големина партија во Франција, Националниот фронт. Иако критиките се позитивни, кино салите во Франција ги откажуваат проекциите, поради страв од насилства.

Една година после премиерата на филмскиот фестивал во Кан, филмот на ФИФА се соочува со дебакл и критики од сите страни, а во САД почна да се прикажува во најлош момент по самата организација.

Тешко е да се гледа научна-фантастика во која речиси совршени човечки „репликанти" се обидуваат да ја преземат контролата, без асоцијации на Блејд Ранер, и чувство дека сè по него е во сенка на неговата визуелна и визионерска моќ. Па сепак, Ex Machina е повеќе од дистописки спектакл во кој главен лик е згодна и (вештачки) интелигентна жена, какви што се изнагледавме во последно време.

На овогодинешниот Кански фестивал, кој ќе се одржи од 13-24 мај, премиерно ќе се прикаже анимиран долгометражен филм направен според „Малиот принц" на Егзипери. Режисер - Марк Озборн, истиот од Кунг-фу панда.

Нов филм кој за некој ден премиерно ќе се прикаже во Германија зборува за Георг Елсер, 36-годишен дрводелец од гратче во јужниот дел од земјата, кој бил блиску до тоа да изврши атентат врз Хитлер на почетокот на Втората светска војна.

Во животот е јасно - првата сцена е кога ќе се родиш, а во последната умираш. Барем во овој аспект уметноста не го имитира животот, туку се обидува да биде понепредвидлива од него. Често во тоа и успева.

Каде се границите на нашата природна потреба за потчинување на авторитет и припадност на група? Колкав е нашиот капацитет за нанесување зло во име на овие „повисоки добра"? Тоа се темите со коишто се занимава oвој филм, правен според реален социјален експеримент, чии резултати се применливи и сега и тука.

На тековниот Берлински филмски фестивал Вернер Херцог го промовираше својот филм, прв во неговата кариера кој е посветен на една - жена. „Кралицата на пустината“ поседувала неверојатна мешавина на желба за опасна авантура, научни интереси и сочувството за луѓето, а сето тоа зачинето со женски шарм и талент за задкулисни игри.

Расистички или патриотски? Филм за психопат-убиец, или за жртва на разните Рамсфелди и Чејновци, кои ги имаат поставено снајперите на покривите на Ирак? Барем едно нешто е сигурно - Бредли Купер е секси со 20 килограми повеќе. 

„Зошто Хокинг ја одбил титулата витез од кралицата?" - со доза на чудење прашав на одјавата на филмот. „Затоа што не можел да клекне" - објасни присутниот физичар во собата.

Хелен Мирен ја игра внуката на Адел Блох-Бауер, музата на Климт, во нов филм со наслов „Жената во злато". Тој е посветен на долгиот судски процес за враќање на одземениот портрет од страна на нацистите, кој траел повеќе од десет години, и кој открива интересни детали за судбината на австриските Евреи.

Иако на моменти балансира на фината граница на мелодрамата, филмов не може а да не ве освои. Причина: во него игра Бил Мареј, и тоа во тандем со едно преслатко дете.

Има две работи кои можат да помогнат во толкувањето на овој филм: истоименото дело на Томас Хобс, библиската приказна за Јов и митолошката слика за Левијатанот. Но и без ништо од сето ова, трагичната приказна за беспомошноста на малиот човек пред корумпираното и аморално чудовиште од систем не може а да не ве допре.

Базиран на три раскази на Ги Де Мопасан, филмов делува неверојатно свежо, и по темата и по начинот на кој е сниман. Дали нешто се променило од крајот на 19. век кога се во прашање „цивилизираните“ мажи и лажниот морал воопшто? Не баш.