Не поминаа ниту половина час откако Вардар по втор пат ја освои европската титула, а јас во микс зоната на Ланкес арената ги снимив Дејан Милосављевиќ и Игор Карачиќ како се гушкаат во солзи. Но веќе сам си признав дека ќе бидат во невоља.
„Што да се прави после ова? Кога ќе има посилни приказни, поемотивни, поголеми? Кој ќе се натера повторно да пишува еден куп исти текстови, за слични цели, нови ликови со исти изјави...“
И таа криза траеше и траеше, засилена со доаѓањето на короната во нашите животи. Ме натера да го сменам фокусот да размислувам за ракометот од агол кој вклучува оставање трага за вечноста.
Така настанаа документарниот филм за финалето „Пионир“ 1993, а потоа и автобиографијата на Кире Лазаров, разните форми на подкасти, работи кои имаат свое место и материјална вредност во ракометниот свет, каде што има премалку вакви проекти кои потсетуваат, ве тераат да размислување, мотивирање, не само овде, во регионот, туку и на глобално ниво.
Го нема повеќе тој Вардар, останавме без најјаката клупска приказна во последните три години. Ниту резултатите на репрезентациите до овој ноемвриски медал за Црногорките, не ги поттикнаа баш децата да фатат ракомет, а ниту мене да ја загреам тастатурата онака како што знаев некогаш.
Но сегашните резултати не го одредуваат статусот на ракометот како спорт во одредени земји. Тоа е Македонија. Единствената земја во екс Ју заедно со БиХ која немала репрезентативен медал и каде репрезентативците се слават како национални хеори, како никаде на друго место.
Немаше проштален меч за Ивано Балиќ, ниту за сребрената генерација на Момир Илиќ, но затоа сите што макар и малку учествуваа во градењето на култот на македонската ракометна репрезентација во овој век, добија standing ovations.
Тоа е можно само во Македонија. Се беше испреплетено во часовите поминати во Борис Трајковски. Златните ери на Пелистер, Вардар, Металург, иднината на Алкалоид, победи и порази во националниот дрес - сè е тоа Македонија.
За никој да не се налути, многу поголеми кариери и играчи не добија ни кусур од почитта каков што македонскиот народ со помош на РФМ им ја оддаде на своите спортски херои. И целата програма, енергија од прославата која беше славеничка. Рака до небо за легендарниот Доне Бошковски...
И порака до момците кои сега го носат дресот. Земјата е со вас. Федерацијата е со вас. Обичните луѓе се со вас. Сите овие луѓе кои го воспоставија култот на репрезентацијата со 10 годишното отстуство (1999-2009) се со вас.
Бевте на терен со оние кои претставуваат жив пример дека секој труд ќе се исплати и дека правите нешто што влегува во секој дом, во секој двор, во очите на некои нови клинци. Тоа е култ.
Не можеа да добијат поголема мотивација, а ниту новинарите не можеа да влезат подобро во јануарскиот ритам. Таму каде што ракометот вечно сјае.
