Сведоштво на алпинистот кој последен го видел жив Димитар Илиевски – Мурато
9 декември 2021
- Спомените на тој 10 мај 1989 година сѐ уште се живи, како да се случи вчера. Од три часот наутро, Диме, Стипе, јас и двајцата шерпаси, Сонам и Аџива, заедно се боревме да стигнеме до врвот. На непалската страна на планината, недостатокот на снег значително ни го отежна искачувањето, се искачувавме по ронлива карпа.
- На кинеската страна на планината на висина од 8.400 метри натаму, бевме пречекани од огромни количини снег. До гради потонавме во снегот и тоа дополнително не забави. Дури во пет часот попладне стигнавме до 8.748 метри на високиот јужен врв. Таму ми снема од дополнителниот кислород од боцата.
- Веќе речиси сосема во темница ми успеа да стигнам до врвот. Седум и пол часа траеше моето ноќно спуштање до шаторот на јужното седло, каде ме чекаше Борче (Јовчевски). Ми кажа дека Сонам и Аџива се вратиле уште во десет часот вечерта, додека Стипе и Диме сѐ уште ги нема. Очигледно, некаде на падините под врвот се промашивме и ќе бидат тука во секој момент.
- За кратко време по мене се појави Стипе и влезе во вреќата за спиење покрај мене. Борче се пресели во соседниот шатор за полесно да се погрижи за Диме, кога ќе пристигне. Дваесет и три часа бевме на пат. Успеавме. Утре ќе одиме кон долината и на славењето ќе му нема крај.
- Кога се разбудив, го повикав Борче во соседниот шатор, да прашам дали е дојден Диме. Низ татнењето на ветрот се обидував да препознам одлучно да. Но тоа не го слушнав низ тој проклет ветар. Сѐ уште не знаевме, ниту се сомневавме, дека ќе го нема. Дека несреќниот Диме на тоа ноќно спуштање, кое повеќе беше бегство назад кон животот, направил само мала, ситна грешка и засекогаш се изгубил. Снемогнал, заспал при одморот, или залутал кон глечерот Кангсунг на кинеската страна на планината.
