Збогувањето на големите играчи секогаш со себе оставаат тешки и големи зборови. Со нив и онака сакаме да им дадеме митолошко значење на големите приказни и луѓе, а во колективната меморија влегува една и единствена, неизвалкана вистина за човекот кој за неколку десетици илјади луѓе стана повеќе од тоа. Сè што сакавме му кажавме на капитенот на трибината и надвор од него, и затоа ова ќе биде текст кој ќе обработува чисти факти за, како што рекоа Бојс, момчето кое пристигна како шибенска секира.
„Сите си заминаа од Динамо, само тој остана кога беше најтешко. Сега е клупска легенда“. Токму под тој наслов, Индекс го објави текстот на 27 декември 2020 година. Секако, станува збор за сината Петица, која со победата против Риека го заокружи тринаесетгодишниот мандат во Динамо и 373 натпревари во кои беше вистински лидер, борец и тип кој во голема мера е заслужен за трансформацијата на Динамо во победнички менталитет надвор од границите на Хрватска.
Во тој текст ја напишав и најголемата глупост досега. Во еден дел, кој зборува за тоа дека играч како него заслужил некој подобар Динамо, пишува: Штета за Адеми што не играше во друга ера. Последната деценија во историјата на Динамо беше најуспешна резултатски, но играта веќе долго време не беше главна тема на Максимир.
Во прв план беа црните списоци за навивачите, диктаторското владеење на браќата Мамиќ, обвинувањата за спортскиот грабеж на векот, УСКОК, Даночната управа и ФБИ, наместо тоа да бидат одличните резултати и големите играчи.
Две години подоцна перцепцијата за капитенот и неговата улога во ваков Динамо е сосема поинаква. Токму во моментите на најголемиот морален колапс и идентитетска криза, на клубот му требаше капитен со големо К. Оној кој секогаш ги бранеше боите на Динамо, дури и кога навивачите имаа топло ладен однос кон клубот.
Оној кој имаше доволно муда да ги отфрли мрачните идеи на некои мрачни ликови од ложата на Максимир, кои во нивната пресметка од трибините ги турнаа играчите на првата линија со надеж дека ќе предизвикаат конфликт кој ќе фрли белег на сите оние кои сакаа поинаков Динамо.
Капитенот не дозволи и ја стави главата таму каде што многумина пред него не се осмелија. Знаеше дека платата му ја дава тој што седи на Управниот одбор, но играше пред сè за оние на кои тие 15 магични црвено-бели полиња и малата буква „д“ им значат повеќе од Трансфермаркт и менаџерските провизии.
Во екот на допинг аферата, Динамо направи одличен гест кога не му го сврте грбот, туку напротив се извлече од целата борба. Кога му беше најтешко Динамо не го напушти. Кога им беше најтешко на Динамо, ги водеше Адеми.
Денес да се биде навивач на Динамо е лесно, можеби дури и популарно и удобно за повеќето, кога една од најголемите генерации на Динамо ја отстрани стигмата на лузерство од европските авантури. Но пред само пет години не беше така.
Во моментите кога се чинеше дека искрената синергија меѓу Динамо и навивачите е неповратно изгубена, капитенот со неговиот пример и однос кон дресот и трибините ја зголеми надежта дека работите ќе се подобрат. Низ Загреб никнуваа нови деца, на кои бројот 5 им беше пример и кога ќе видите дете облечено со неговиот дрес, тоа беше знак дека не е сè изгубено.
На крајот од натпреварот против Риека, спикерот на Максимир го прочита списокот со трофеи кои ги освои капитенот во Динамо, најголем во клупската историја. Она што е тешко да се стави на хартија, што е многу поважно за неговото наследство на Максимир е она што го кажаа навивачите од северната и западната трибина.
Пред неколку години беше незамисливо Северот да направи кореографија во ерата на препородениот Динамо. Уште потешко да се замисли важен играч да не замине за првата понуда со поголема плата. Незамислива беше и сликата стотици деца на трибините да плачат додека го гледаат својот херој веројатно за последен пат во животот.
Тој го почувствува тоа. На почетокот, кога Бојс ја кренаа кореографијата, имаше солзи во очите, а со грутка во грлото го направи и последното интервју. Во историјата на Динамо имаше и ќе има многу трофејни играчи, но многу малку беа оние кои значеа толку многу за клубот и навивачите во моментите кога беше најтешко.
Во историјата на Динамо имаше многу капитени. Но, сините имаа само неколку капетани. На Максимир не е обичај дресовите да се ставаат во архива, но можеби е време да се прекине и таа традиција.
