- Попусто е целиот гнев и сиот обид да се унижи уметничкото дело на Дарко Митревски кога тоа е втемелено во најсуровите факти за бугарската фашистичка окупација на Македонија во текот на Втората светска војна. „Трето полувреме“ ќе остане сведок на едно невреме во Македонија, сведок на една сурова фашистичка окупација и на геноцидот врз македонските Евреи, а бугарските реакции кон филмот ќе бидат само нов срам за некои идни бугарски генерации што ќе имаат храброст да се соочат со црните петна на сопствената историја.
- Македонија изгубила над 24 илјади животи за време на Втората светска војна, дека илјадници Македонци се казнети со присилна работа во логорите во Бугарија заради претпоставеното или активното противење кон бугарската окупација, а најлоша епизода е геноцидот врз македонските Евреи, испланиран и спроведен од бугарските фашистички власти на територијата на Македонија. Ете, ова треба да се покрие со лагите за „крвавото коледе“, за „геноцидот врз македонските Бугари“ и за измислените концлогори каде што дури 130 илјади души биле испратени на робија.
- Мене не ме изненадува изостанокот на каква било реакција од македонските власти. Тие заради опсесијата со датумот за преговори со ЕУ се подготвени да влезат и во далеку поголеми авантури.
- Ме прогонува еден пасус од „Приказната за слугинката“ од Маргарет Атвуд: „Тогаш го суспендираа Уставот. Рекоа дека ќе биде привремено. Немаше дури ни бунтови на улиците. Луѓето остануваа дома ноќе, гледајќи телевизија, барајќи некаков правец. Немаше дури ни непријател во кој би впериле прст.“
- Во срцето на оваа мисла лежи тишината: беспоговорното прифаќање на ерозијата на слободата, пасивност и зомбификација на општеството. Од денешна перспектива, разликата во голема мера е само технолошка. Повеќе не зјапаме во телевизиските екрани туку бесконечно скроламе на нашите телефони, скокајќи од една сензација до друга, од едно одвлекување на вниманието до друго. За разлика од фиктивната ситуација на Атвуд, денес имаме цело мени од непријатели од кое можеме да бираме: Русија, Кина, Венецуела, Иран или Хамас.
- Непосреден повод за овој текст е воведувањето на таканаречените „рестриктивни мерки“ (иновација поврзана со Каја Калас), заедно со многу рекламираниот „Штит на демократијата“ на Урсула фон дер Лајен. Само е повод бидејќи самиот феномен, тивкото, вонсудско казнување на поединци и групи, го имаме веќе некое време. Само што гледавме телевизија или скролавме исто толку пасивно како и сега.
- Едно време ги ругавме украинските власти кога направија таргет листа на поединци кои ги сметаше за проруски – сега ЕУ се поукраинчи, па наместо да влијае врз украинската клептократска власт, таа ја копира и надградува.
- Накратко, самите столбови на правдата се поткопани. Граѓаните се третираат како да се веќе виновни, лишени од своите права и немоќни пред арбитрарниот авторитет. Резултатот е кафкијанска реалност во која законот постои само како перформативна фасада, додека слободата, правичното судење и човечкото достоинство се суспендирани.
