Само има еден детал - тоа што во Првата книга Мојсеева (Битие) никаде не се спомнува јаболко, туку само „род“:
А жената ѝ рече на змијата: „Ние јадеме род од секое дрво во рајот. Само од родот на она дрво среде рајот - рече Бог - не јадете и не се допирајте до него, за да не умрете“.
„Род“ или „плод“ е зборот кој го користи и Милтон во „Загубениот рај“, но во текот на неговата поема од 10,000 стихови тој сепак го именува плодот, експлицитно нарекувајќи го јаболко. Па како јаболкото стана злокобното овошје, кое му донесе смрт на човештвото?
Краткиот и можеби неочекуван одговор е - латинска игра на зборови.
Во четвртиот век од нашата ера, папата Дамaсус побарал од неговиот врвен познавач на Стариот завет, Јероним, да ја преведе хебрејската Библија на латински. 15-годишниот проект кој следел резултирал со таканаречената Вулгата, напишана на латински кој го разбирал обичниот човек. Во неа прв пат на местото на генеричкото „плод“ се јавува јаболкото. Претходно различни хебрејски коментатори плодот го толкувале како смоква, калинка, грозје, кајсија, па дури и жито. Најверојатната причина за јаболкото во латинската верзија лежи во исклучителната дарба за превод на Јероним, кој во malus - латински за јаболкница го препознал malus - латинското за зло. Eдинствената разлика е во пишувањето, првото се пишува со долго а, mālus, а второто со кратко, без надреден знак. Тој практично си поиграл со зборовите, затоа што ваквата хомонимност ептен му легнала.
Сепак, приказната не завршува тука. За таа да е уште покомплицирана, во времето на Јероним malus можело да значи кое и да е овошно дрво кое расте од семка. Така, тоа можело да биде сфатено и како круша, праска итн. Ова го објаснува фактот што на славната фреска во Систинската капела на Микеланџело змијата е обвиткана околу смоквино дрво. Но јаболкото почнало да доминира во европските уметнички дела кои го претставуваат Падот по славната графика на Дирер од 1504 на која Адам и Ева се застанати до јаболкница. Таа станала модел за идните уметници.
Оттаму, Милтон само следел една веќе воспоставена културна традиција, иако добро знаел и латински и хебрејски и грчки (му бил секретар за странски јазици на Оливер Кромвел во текот на Комонвелтот). Можеби и нему му се чинела згодна истовремената асоцијација на јаболкото со (загубената) невиност, но и со заслепеноста и затруеноста, особено во време кога пивото од јаболко било вообичаен алкохол во Британија, од кој луѓето често ја губеле главата. Во секој случај, по спомнувањето на јаболкото во „Загубениот рај“ неговата улога во приказната за Падот била еднаш засекогаш зацементирана.
