На врвот на својата моќ, западно-африканското кралство Дахомеј располагало со толку силна армија што дури и непријателите се воодушевувале од нејзината храброст. Таа се состоела од 6000 борци, но разликата со сличните армии во регионот била таа што сите воини биле - жени.
„Жената-крал“, нов филм со Виола Дејвис во главната улога на Наниска, генерал на „амазонската“ армија Агоџи, хронолошки е лоциран во времето на засилена европска колонизација, со тоа и на трговијата со луѓе. Истовремено, се разгоруваат и старите нетрпеливости помеѓу локалните племиња. Сепак, тоа е „златното доба“ на дахомејската историја, време на владеење на кралот Гезо (1818-1858), кој од разбирливи причини им дозволувал учество на Агоџите во донесувањето политички и воени одлуки. Всушност, ликот на кралот е и единствениот кој е историски реален, додека останатите во филмот, вклучително и главната на воинките, Наниска, се фиктивни.
Првото споменување на Агоџи во историските документи е од 1729. Но веројатно е дека ваквата воена единица била формирана порано, уште од основањето на Дахомеј, кога била создадена група жени-ловци на слонови. Нивното формално вклучување во дахомејската армија сепак се случило дури во 19 век, кога постојаните војни драстично влијаеле врз бројот на активните мажи, што создало можност жените да стапнат на бојното поле.
Во историскиот миг за којшто станува збор Дахомеј има двајца главни непријатели: Португалците, односно европските колонизатори и империјата на Ојо, силна држава на племето Јоруба, во она што денес е југозападна Нигерија. Дахомеј долго време им се потчинувал, но условите за независност сега се созреани. Паралелно со ова, филмската Наниска се противи на трговијата со робови, поттикнувајќи го Гезо да ја прекине врската со португалските „бизнисмени“ и наместо тоа да почне да вложува во производство на палмино масло за извоз. Вистината е дека трговијата со луѓе запрела дури во 1852, меѓу другото и затоа што маслото како алтернативен извор на приход било многу понеисплатливо, па наследникот на Гезо, неговиот син, продолжил со извозот на робови.
Сите Агоџи биле сметани за сопруги на кралот, но само во симболична смисла на статус. Инаку од нив се очекувало никогаш да не се мажат и да немаат деца, подвргнувајќи се на строг режим. Тие биле симбол на моќ, но според критичарите на филмот, при анализа на нивната позиција треба да се земе предвид дека тие истовремено учествувале во проблематичен систем, на насилство во име на зацврстување на постоечкиот патријархат на кралот. Ова во филмот е „омекнато“ со тоа што на крајот и Нансика станува крал, согласно легендата на Дахомеј за поделбата на власт помеѓу бог и божица.
Нави, последната позната Агоџи со искуство од битки (и веројатна инспирација за еден од ликовите во филмот) починала во 1979, на над 100 годишна возраст. Но традициите на женската армија продолжиле, со тоа што потомците на воинките споделувале приказни за нивните неверојатни претходнички.
